Użyty w art. 426 § 3 k.p.k. termin 'zastosowanie' należy rozumieć 'szeroko', także jako określenie w postanowieniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania okresu, do którego ma ono trwać. Sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie o przedłużeniu okresu tymczasowego aresztowania jest sąd odwoławczy, który przedłużył areszt tymczasowy, orzekający w innym równorzędnym składzie.
Ilekroć chodzi o ocenę surowości kary w aspekcie tzw. ogólnych i szczególnych dyrektyw sądowego wymiaru kary, w tym przy uwzględnieniu przepisów pozwalających na zasadach fakultatywnych łagodzić (obostrzać) karę (a także odstępować od jej wymierzenia lub stosować dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary) - nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w wypadku wyrażenia przez sądy zapatrywań odmiennych
1. Ustanawianie kolejnego adwokata z urzędu w celu wykonania jednej z czynności, o których mowa w art. 84 § 3 k.p.k., w sytuacji, gdy poprzedni adwokat po przeanalizowaniu akt sprawy nie znalazł podstaw do sporządzenia i podpisania kasacji lub wniosku o wznowienie postępowania, możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy stwierdzone zostaną zaniedbania dotychczas wyznaczonego adwokata w zakresie wykonywania
Prawo do skorzystania z nadzwyczajnego środka zaskarżenia w odniesieniu do każdego rodzaju orzeczenia nie stanowi zasady konstytucyjnej, a zatem może być ono dowolnie limitowane przez ustawodawstwo zwykłe. Od dnia 1 września 1998 r., to jest od daty wejścia w życie nowego kodeksu postępowania karnego, uprawnienie do wniesienia kasacji od prawomocnego postanowienia kończącego postępowanie sądowe mają
Przepis art. 8 p.w.k.p.k. - będący wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 6 p.w.k.p.k. - obliguje sąd do prowadzenia postępowania toczącego się przed dniem 1 września 1998 r. według przepisów dotychczasowych już od momentu 'rozpoczęcia rozprawy głównej', chyba że na podstawie art. 350 § 2 d.k.p.k. - już po dniu 1 września 1998 r. - sąd uzna za konieczne prowadzenie rozprawy w nowym terminie od początku
Środek zapobiegawczy jest zastosowany z momentem wydania postanowienia w tym przedmiocie, a złożenie zażalenia nie wstrzymuje jego wykonalności, chyba że sąd a quo albo ad quem postanowi inaczej (art. 462 kpk). Tym samym, skoro art. 253 kpk nie zawiera żadnych ograniczeń w tym przedmiocie, środkiem zastosowanym przez sąd w rozumieniu art. 253 § 2 kpk jest środek zapobiegawczy, co do którego wydano
Merytoryczna nietrafność postanowienia w przedmiocie nieważności orzeczenia nie stanowi przyczyny określonej w art. 101 § 1 pkt 8 kpk, uzasadniającej żądanie stwierdzenia nieważności tego postanowienia. Środkiem prawnym zmierzającym do uchylenia takiego postanowienia, wydanego przez Sąd Apelacyjny, jest zażalenie (art. 102 § 4 kpk).
Prawo do ...wnoszenia i popierania aktów oskarżenia w postępowaniu uproszczonym, o którym mowa w art. 47 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. 1991 r. Nr 101 poz. 444 ze zm.), a więc odnoszące się do sytuacji, gdy przedmiotem przestępstwa jest drewno pochodzące z lasów stanowiących własność Skarbu Państwa, obejmuje również w wypadku wydania przez sąd pierwszej instancji
W wypadku wniesienia wniosku o wznowienie postępowania zakończonego orzeczeniem sądu apelacyjnego lub Sądu Najwyższego, Prezes Sądu Najwyższego (Przewodniczący Wydziału, upoważniony sędzia - art. 93 § 2 k.p.k.) powinien, ewentualnie po podjęciu wstępnych czynności, wydać zarządzenie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia tego wniosku (art. 429 § 1 k.p.k. i art. 530 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k
Do wymagań formalnych kasacji należy wskazanie, na czym polega zarzucane uchybienie (art. 526 § 1 k.p.k.).
Uzasadniona wątpliwość co do poczytalności skazanego może wystąpić dopiero w postępowaniu wykonawczym, niezależnie od tego, iż jego stan psychiczny tempore criminis oraz w toku procesu nie budził zastrzeżeń.
1. W trybie art. 102 i nast. kpk dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności jedynie orzeczeń sądowych, którymi rozstrzygnięto o przedmiocie postępowania. Nie jest natomiast dopuszczalne stwierdzenie nieważności orzeczeń o charakterze incydentalnym (np. postanowień dotyczących właściwości sądu, postanowień o odroczeniu rozprawy, postanowień o dopuszczeniu dowodu lub oddaleniu wniosku dowodowego, postanowień
Gwałt jest szczególną formą przemocy, przy czym niektóre przypadki przemocy mogą polegać na użyciu gwałtu na osobie.
W trybie art. 102 i nast. kpk dopuszczalne jest stwierdzenie nieważności jedynie orzeczeń sądowych, którymi rozstrzygnięto o przedmiocie postępowania.
Treść art. 17 § 2 Przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r. jest jednoznaczna. Przepis ten stwierdza, że sprawa wszczęta przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego, przez właściwego według dotychczasowych przepisów oskarżyciela, toczy się dalej w tym samym trybie, co nie pozostawia wątpliwości, że decydujące znaczenie uzyskuje chwila wszczęcia postępowania. Jeśli zatem postępowanie wszczęte
Uprzedni pobyt podejrzanego w schronisku dla nieletnich podlega uwzględnieniu przy obliczaniu okresu tymczasowego aresztowania, od którego zależy właściwość sądu w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania.
Strona nie może powoływać się na nieotrzymanie pisma sądu, o ile będąc zawiadomiona o jego nadejściu, nie zgłasza się po jego odbiór. Nie może także zasłaniać się nieotrzymaniem zawiadomienia telefonicznego, gdy zawiadomienia tego nie odczytuje z aparatury rejestrującej nadesłany tekst.
Ustawowe wymaganie sporządzenia i podpisania kasacji przez adwokata oznacza, że adwokat musi być autorem skargi kasacyjnej. Nie spełnia go zatem ani podpisanie przez adwokata skargi sporządzonej przez samą stronę, ani wyrażona przez adwokata w odrębnym piśmie akceptacja takiej skargi, ani też odwołanie się przez adwokata do treści własnoręcznego pisma strony.
1. Z tego, że oskarżony ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania, tj. prawo bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, wcale nie wynika, iż zarówno on sam, jak i jego obrońca mają prawo do udziału we wszystkich bez wyjątku posiedzeniach. 2. Ponieważ ustawa nie wymaga, aby kasację sporządził i podpisał obrońca lub pełnomocnik, przeto jeżeli strona jest
Dla możliwości stwierdzenia popełnienia przestępstwa o charakterze formalnym, polegającego - jak ma to miejsce w wypadku występków określonych w art. 16 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników (Dz.U. Nr 142, poz. 702) - na zachowaniu niezgodnym z administracyjno-porządkowymi wymaganiami przepisów ustawy szczególnej, nie jest wystarczające ustalenie przedmiotowej
Wnioskiem o zmianę środka zapobiegawczego jest nie tylko wniosek zawierający żądanie zastosowania w miejsce trwającego środka zapobiegawczego innego środka, ale także żądanie zmiany warunków określonych w postanowieniu o zastosowaniu tego środka, czyli jego zakresu.
W ramach przesłanki określonej w art. 222 § 4 kpk in fine ustawodawca nie różnicuje istotnych przeszkód na takie, które są zawinione przez oskarżonego i takie, które są od niego niezależne.
Roszczenia, których podstawę materialnoprawną stanowi art. 10 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.), uzyskują przymiot wymagalności w dniu uprawomocnienia się orzeczenia stwierdzającego tę nieważność.
