Postanowienie SN z dnia 1 lipca 1999 r. sygn. V KZ 28/99

Ilekroć chodzi o ocenę surowości kary w aspekcie tzw. ogólnych i szczególnych dyrektyw sądowego wymiaru kary, w tym przy uwzględnieniu przepisów pozwalających na zasadach fakultatywnych łagodzić (obostrzać) karę (a także odstępować od jej wymierzenia lub stosować dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary) - nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w wypadku wyrażenia przez sądy zapatrywań odmiennych od prezentowanych w skardze kasacyjnej (por. m.in. wyrok SN z dnia 25 czerwca 1996 r., V KKN 41/96, OSNKW 1996, z. 9-10, poz. 70 oraz postanowienie SN z dnia 19 czerwca 1996 r., II KZ 20/96, OSNKW 1996, z. 9-10, poz. 69). Jeśli jednak, w określonej w przepisach prawa sytuacji, sąd ma obowiązek zastosowania instytucji polegającej na jednej z form łagodzenia (obostrzenia) kary (zob. np. art. 60 § 3 k.k., art. 13 zdanie ostatnie ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich z jednej strony, a art. 25 § 1 ustawy karnej skarbowej z drugiej strony) i mimo takiego obowiązku orzeka w granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego w sankcji konkretnego przepisu części szczególnej kodeksu karnego lub innej ustawy, zawierającej przepisy karne, problem nie sprowadza się do sfery ocen co do wymiaru kary, ale do właściwego (niewłaściwego) stosowania prawa, zatem może stanowić podstawę zarzutu, o którym mowa jest w art. 523 k.p.k.