1. Stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji, iż spożycie alkoholu nawet w niewielkiej ilości wpływa osłabiająco „na hamulce ograniczające w normalnym, codziennym życiu, w tym także w kontaktach seksualnych”, z całą pewnością rzeczywiście należy do kategorii faktów powszechnie znanych w rozumieniu art. 168 k.p.k. i zgodnie z dyspozycją tego przepisu nie wymaga dowodu. 2. Art. 452
Realizacja prawa do obrony nie może polegać na wyznaczaniu kolejnych obrońców, którzy spełnią wolę skazanego i wykonają czynności objęte przymusem adwokackim.
W sprawie, w której miejsce popełnienia przestępstwa (przestępstw) jest ustalone, art. 31 § 3 k.p.k. nie dopuszcza właściwości miejscowej sądu, w którego okręgu przestępstwa nie popełniono, nawet jeśli w jego okręgu najpierw wszczęto postępowanie przygotowawcze.
Strażnik gminny (miejski) jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 pkt 4 k.k.
postanowił odmówić podjęcia uchwały.
1. Dopóki tzw. postępowanie przedkasacyjne nie zostanie zakończone, dopuszczalne jest zażalenie na orzeczenia wydane w tym postępowaniu przez sąd odwoławczy, działający jako sui generis sąd pierwszej instancji - w trybie określonym w ustawie procesowej - z wyjątkami przewidzianymi w art. 528 § 1 k.p.k. 2. Przepis art. 84 § 3 k.p.k. nie stanowi podstawy do twierdzenia, że pisemna informacja obrońcy,
Przepis art. 75 § 4 k.k. reguluje jednoznacznie okres, w którym możliwe jest zarządzenie wykonania kary warunkowo zawieszonej, w razie zaistnienia przesłanek takiej decyzji, wskazanych w § 1 i 2 tego przepisu. Jest nim oznaczony w wyroku okres próby i dalsze 6 miesięcy, biegnące od zakończenia okresu próby. W tym okresie konieczne jest nie tylko podjęcie decyzji o zarządzeniu wykonania kary warunkowo
Wszystkim stronom postępowania przysługuje apelacja od wyroku zaocznego wydanego w postępowaniu uproszczonym, a oskarżonemu także sprzeciw.
Niepełne pouczenie o sposobie i terminie zaskarżenia wyroku sądu odwoławczego kasacją nie mogło wywołać dla (skazanego) ujemnych skutków procesowych (art. 16 § 1 k.p.k.).
Zgodnie z art. 518 k.p.k. jeżeli przepisy „Rozdziału 55. Kasacja” nie stanowią inaczej do postępowania w trybie kasacji stosuje się odpowiednio przepisy działu IX k.p.k. tj. przepisy dotyczące postępowania odwoławczego. W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego nigdy nie budziło wątpliwości, iż z uwagi na treść art. 518 k.p.k. ma w postępowaniu kasacyjnym zastosowanie unormowanie z art. 431 k.p.k
Termin dwumiesięczny /zresztą o charakterze jedynie instrukcyjnym/ wskazany w art. 11 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki trzeba liczyć od daty złożenia skargi. Należy jednak przyjąć, że wtedy, gdy skarga o stwierdzenie przewlekłości postępowania dotknięta jest brakami formalnymi lub nieopłacona, to za datę złożenia skargi
Istotnie, opis przestępstwa zawarty przez prokuratora w akcie oskarżenia nie zawiera expressis verbis sformułowania, jakie za treścią art. 286 § 1 k.k. przytacza obrońca, prawdą też jest, że opis tego czynu nie jest doskonały a wręcz uchybia przepisowi art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującego oskarżyciela do dokładnego określenia zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem m.in. sposobu i okoliczności
W sytuacji, w której podejrzany po złożeniu wyjaśnień zmarł w toku toczącego się postępowania przygotowawczego, co uzasadniało umorzenie w tym fragmencie tego postępowania w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k., sąd w pełni uprawniony jest do odczytania protokołu zawierającego takie wyjaśnienia w postępowaniu jurysdykcyjnym toczącym się wobec współoskarżonych, traktując ten dowód jako dokument
Skazanemu (...) nie przysługuje prawo do nadzwyczajnego złagodzenia kary z przepisu art. 60 § 3 k.k., ponieważ w chwili składania wyjaśnień, na których bazuje skarga, miał on świadomość, że nie ujawnia wobec organu ścigania informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa ani istotnych okoliczności jego popełnienia, lecz jedynie, iż potwierdza informacje posiadane już przez ten
Kontrola dopuszczalności kasacji, poprzedzająca decyzję prezesa sądu odwoławczego o przyjęciu kasacji interwenienta od prawomocnego wyroku wydanego w sprawie o przestępstwo skarbowe - podobnie jak pozostałych stron - powinna uwzględniać także warunki określone w art. 523 § 2 i 3 k.p.k. Niezbędne jest zatem ustalenie kierunku zaskarżenia w odniesieniu do sytuacji procesowej oskarżonego, przy czym decydującego
1. Okazanie wizerunku (art. 173 § 1 k.p.k.) wymaga spisania protoko-łu (art. 143 § 1 pkt 5 k.p.k.). 2. Możliwe jest przeprowadzenie w tym samym procesie zarówno czynności okazania wizerunku, jak i czynności okazania osoby. Rzecz tylko w tym, by każdorazowo rozważać przydatność każdej z tych czynności, w zależności od konkretnych ustaleń faktycznych i dowodowych danej sprawy, nadto by obie z nich zostały
1. Również w postępowaniu odwoławczym do odczytania przytaczanych protokołów dojść może m.in. tylko wówczas, gdy świadek bezpodstawnie odmawia składania zeznań, zeznaje odmiennie niż poprzednio albo oświadczy, że pewnych okoliczności nie pamięta, co oczywiście oznacza, że najpierw niezbędne jest wezwanie świadka do złożenia zeznań oraz ich wysłuchanie, a dopiero następnie podjęcie decyzji o odczytaniu
(...) przepis art. 440 k.p.k. zastąpił poprzednio obowiązujący art. 389 k.p.k. z 1969 r. przy nieco odmiennym zredagowaniu. Niezbyt szczęśliwa redakcja przepisu 389 d.k.p.k. wywołała spór, czy uchylenie orzeczenia w tym trybie może również następować jedynie na korzyść oskarżonego. Spór ten - jak stwierdzono w piśmiennictwie (St. Zabłocki - w komentarzu do KPK wyd. 2004, tom III, str. 207) w znacznej
Brak sprzeciwu oskarżonego jest formalnym warunkiem wydania orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na posiedzeniu wyznaczonym w tym celu na podstawie art. 339 § 2 k.p.k. Sąd, nie dysponując danymi pozwalającymi przyjąć, że oskarżony nie sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu, nie może orzec o warunkowym umorzeniu, jeśli stanowisko oskarżonego nie zostało wyrażone przed wydaniem orzeczenia
Przejęcie orzeczenia do wykonania w Polsce na podstawie przepisów Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej dnia 21 marca 1983 r. w Strasburgu (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 279), może dotyczyć skazania za czyn, który stanowi przestępstwo w rozumieniu polskiego prawa albo który stanowiłby przestępstwo w wypadku popełnienia go na pol-skim terytorium (art. 3 ust. 1 lit. e Konwencji). W tym
Dla wykładni pojęcia „zadośćuczynienie”, o jakim mowa w art. 552 k.p.k., miarodajne są przepisy prawa cywilnego materialnego, a zwłaszcza art. 445 § 2 k.c., z którego wynika, że zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Wszakże ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia” należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. W postępowaniu kasacyjnym zarzut niewłaściwego ustalenia
Zarzut niezastosowania przez sąd przepisów art. 60 § 1 i 2 k.k. nie może być podstawą kasacji. Oczywiste jest przecież, że nie zachodzi przypadek rażącego naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie określonego przepisu w sytuacji, gdy ustawa przewiduje jedynie możliwość jego stosowania.
Brak pouczenia, o którym mowa w art. 120 § 2 zd. 2 k.p.k., należy traktować jak brak pouczenia uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących uprawnieniach, w związku z czym brak ten -stosownie do treści art. 16 § 1 k.p.k. - nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych.
Każde pozbawienie wolności - w tym również zatrzymanie - z wyjątkiem zatrzymania lub tymczasowego aresztowania wobec sprawcy ujętego na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem wyłącza, zgodnie z art. 325c pkt 1 k.p.k., możliwość prowadzenia postępowania przygotowawczego w formie dochodzenia.
