Na Sądzie Odwoławczym nie ciążył obowiązek poinformowania skazanego o terminie do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku. Skazany miał możliwość wzięcia udziału w rozprawie apelacyjnej, na której zapadł wyrok, i uzyskania stosownego pouczenia po jego ogłoszeniu, albowiem został o niej prawidłowo poinformowany. Nie stawiając się na rozprawę odwoławczą, na której zapadł wyrok, skazany sam zrezygnował
Na podstawie (...) zeznań (świadka) oraz czasu, który upłynął od spożycia alkoholu przez (niego) do chwili jego przesłuchania, można przyjąć z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, że nie był on wówczas trzeźwy. Zagadnienie to, nie może być jednak utożsamiane z przesłuchaniem w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, jak to ujęła w kasacji obrona. Dostrzegać bowiem należy, że zakres stosowania
W wypadku obrońcy z urzędu (jak w niniejszej sprawie) art. 422 § 2 k.p.k. należy stosować w postępowaniu odwoławczym odpowiednio (art. 458 k.p.k.), wobec konieczności uwzględnienia wynikającej z przepisów art. 84 k.p.k. różnicy w unormowaniu obowiązków obrońcy z wyboru i obrońcy z urzędu. Obrońca z urzędu ma obowiązek „podejmowania czynności procesowych do prawomocnego zakończenia postępowania” (art
Sąd I instancji winien ocenić, czy istnieją, bądź nie, przesłanki do unieważnienia orzeczenia w rozumieniu art. 1 cyt. ustawy, a więc powinien merytorycznie odnieść się do złożonego wniosku. Ocena ta obejmuje również problematykę związaną z kategorią orzeczeń, jakie mogą być przedmiotem unieważnienia w tym trybie. Konsekwencją uznania, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie winno być jego oddalenie
Ustalenie czynu przypisanego powinno obejmować wszystkie elementy czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, zatem powinno zawierać wskazanie czasu i miejsca jego popełnienia oraz wszystkie elementy zachowania sprawcy wypełniające ustawowe znamiona czynu zabronionego (z uwzględnieniem także okoliczności kształtujących zakres odpowiedzialności karnej, określonych w części ogólnej Kodeksu
1. Sprawca czyni sobie (...) z przyjmowania korzyści majątkowych stałe źródło dochodu wówczas, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu, przy czym nie musi to być jedyne ani główne źródło dochodu. Decydujące jest natomiast to, by zachowanie charakteryzowało się wielokrotnością i pewną regularnością. 2. Kwotowe określenie
Ze szczególną wagą sprawy, w rozumieniu art. 25 § 2 k.p.k., będziemy mieli do czynienia przede wszystkim wówczas, gdy bądź ze względu na osobę sprawcy, bądź rodzaj zarzucanego mu przestępstwa staje się ona szczególnie bulwersująca i wywołująca emocje wśród szerszej społeczności, często także powodująca skrajne oceny, mogące wpływać na nastroje, stosunek do władz, lub porządek publiczny.
Określenie w przepisach art. 91 a-d ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.): podstaw, granic, przedmiotu zaskarżenia i kręgu podmiotów uprawnionych do wnoszenia kasacji nie pozwala na uznanie, iż jest to „sprawa nieuregulowana w niniejszym rozdziale” (art. 95n powołanej ustawy), co wyklucza możliwość zaskarżenia kasacją Prokuratora Generalnego w
Dla odpowiedzialności z art. 242 § 1 k.k. nie jest istotne, czy skazany wiedział na jakiej podstawie prawnej (w jakiej fazie postępowania karnego, w oparciu o jakie przepisy i do jakiej sprawy) i faktycznej (z jakiego powodu uznano, że ukrywa się) postanowienie o zatrzymaniu go i doprowadzeniu do zakładu karnego zostało wydane. Ważne jest, iż zatrzymanie skazanego przez funkcjonariuszy policji zostało
1. Skoro (...) orzeczenie o przysposobieniu jest bez wątpienia rozstrzygnięciem konstytutywnym, to prawomocne rozstrzygnięcie o prawnym charakterze tego przysposobienia, jako całkowitego, jest dla sądu karnego wiążące i nie może zostać podważone w toku postępowania karnego. 2. Pogląd Sądu Okręgowego, w myśl którego zakaz obejmujący m.in. sądowe dochodzenie pochodzenia dziecka przysposobionego anonimowo
1. Analiza podniesionego (...) zarzut naruszenia prawa materialnego, a to art. 60 § 3 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k., z uwagi na materię której dotyczy, zaktualizować się może tylko w wypadku uznania, że zarzucone (i trafnie przypisane) oskarżonemu czyny popełnione zostały w warunkach uprawniających do zastosowania instytucji ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.), gdyż wtedy dopiero może wchodzić w grę
Nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia prawa do obrony, gdy niezrealizowanie uprawnień do podjęcia działań obrończych w obliczu zmiany sytuacji prawnej oskarżonego, związanej z zastosowaniem instytucji opisanej w art. 399 § 1 k.p.k., wynika z samej tylko rezygnacji z aktywności procesowej, czy wręcz odmowy jej podjęcia przez oskarżonego, któremu wskazano, przewidywany wstępnie, kierunek tej zmiany
Z istoty prowadzonej w oparciu o przepis art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. przez prezesa sądu, a na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. przez Sąd Najwyższy, kontroli uprawnienia oskarżyciela posiłkowego do wniesienia kasacji (art. 520 § 1 k.p.k.), wynika obowiązek ustalenia także naruszenia (lub zagrożenia) w sposób bezpośredni dobra prawnego osoby mającej status oskarżyciela posiłkowego przez
Fakt większego orzeczniczego doświadczenia sędziów sądów okręgowych - choć oczywisty - nie może sam w sobie stanowić przesłanki umożliwiającej przełamanie zasady właściwości rzeczowej, zgodnie z treścią art. 25 §2 k.p.k.
Przesłanka propter nova, na którą powołuje się wnioskodawca, zachodzi wówczas, gdy w świetle nowych ustaleń okazuje się, że osoba, którą skazano za przestępstwo, jest niewinna. Taka sytuacja w niniejszym przypadku nie ma miejsca. W przedmiotowej sprawie udowodnione zostały sprawstwo oraz wina i w efekcie prawomocnie skazano faktycznego sprawcę przestępstwa. Okoliczność, że sprawca ten podał fałszywe
Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie nakładają na sąd obowiązku doręczania oskarżonemu, nie pozbawionemu wolności, a więc mającemu pełną możliwość monitorowania własnej sytuacji procesowej, odpisu orzeczenia wydanego na rozprawie, ani pisemnego pouczania go o uprawnieniach związanych z treścią tego orzeczenia.
Opinie prywatne, czyli pisemne opracowania zlecone przez innych uczestników postępowania aniżeli uprawnione organy procesowe, nie są opiniami w rozumieniu art. 193 k.p.k. w zw. z art. 200 § 1 k.p.k. i nie mogą stanowić dowodu w sprawie. Koniecznym warunkiem do uznania pisemnej wypowiedzi biegłego za opinię jest nie tylko sporządzenie jej przez biegłego sądowego, ale także poprzedzenie jej postanowieniem
Przepis art. 4 k.p.k. formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. Zarzut obrazy tego przepisu nie może być jednak podstawą kasacji. Wskazany przepis zawiera bowiem ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania odwoławczego doszło do naruszenia zasady obiektywizmu wymaga wskazania
Gdy rozważać cechę zawiłości sprawy jako podstawy orzeczenia po myśli art. 25 §2 k.p.k. podkreślić należy, iż skomplikowanie sprawy (zawiłość), wyrażać się powinna w aspekcie zarówno prawnym, jak i faktycznym.
(...) Przedstawiona obraza prawa procesowego (niemożność zapoznania się z aktami sprawy) nie mogła rzutować na treść zaskarżonego wyroku. Nie tylko dlatego, że skazany nie ponowił żądania (wglądu do akt sprawy), mimo że faza pierwszoinstancyjna trwała 7 miesięcy, że uczestniczył we wszystkich terminach rozprawy głównej, na które był doprowadzany z aresztu śledczego, i że wysłał w tym okresie do sądu
Obrońca wyznaczony z urzędu nie ma obowiązku podejmowania czynności po prawomocnym zakończeniu postępowania (art. 84 § 2 k.p.k.). Może zatem czynności nie podjąć, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Nie można więc w takiej sytuacji przyjmować, że skazany pozbawiony wolności i nieobecny przy ogłoszeniu wyroku posiada obrońcę także po ogłoszeniu prawomocnego wyroku.
Przy rozpoznawaniu zażalenia na zarządzenie o odmowie przyjęcia środka zaskarżenia z uwagi na niedopełnienie wymogu tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego, skarżący ma prawo powołać się na bezzasadną odmowę wyznaczenia mu obrońcy z urzędu, która spowodowała, że nie mógł on dopełnić tego wymogu pisma procesowego, czego konsekwencją było nieprzyjęcie samego środka, jeżeli odmowa ta nastąpiła pomimo wykazania
Nawet przy przyjęciu, iż straż gminna uzyskała jakiś dowód w sposób niezgodny z prawem w celu wykorzystania go w postępowaniu zmierzającym do ukarania sprawcy wykroczenia, w żadnej mierze nie oznacza to, iż organ ten utracił uprawnienie do kierowania wniosków o ukaranie do sądu, wynikające z treści przepisu art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 22 sierpnia 1999 r. o strażach gminnych (Dz. U. nr 123 poz
W rozpoznawanej sprawie na skutek spowodowanego przez skazanego wypadku drogowego pokrzywdzony A. K. doznał obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k., pokrzywdzony K. K. ciężkiej choroby realnie zagrażającej jego życiu, zaś pokrzywdzony A. K. zmarł w wyniku doznanych obrażeń, a zatem oczywistym jest, iż czyn skazanego wyczerpał równocześnie znamiona zarówno art. 177 § 1 k.k. jak i art. 177 § 2
