PRAWNOKARNA KONWENCJA O KORUPCJI, sporządzona w Strasburgu dnia 27 stycznia 1999 r.
Art. 6 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu /Dz.U. nr 155 poz. 1016 ze zm./ stanowi normę materialnoprawną wymagającą konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej, w trybie unormowanym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Art. 6 nie daje podstawy do urzędowego potwierdzenia faktu lub stanu prawnego /art
Ustawa z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. Nr 155, poz. 1016 ze zm.) stanowi w art. 4 ust. 3, że w stosunku do sprawców zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości lub zbrodni komunistycznych nie stosuje się wydanych przed dniem 7 grudnia 1989 r. przepisów ustaw i dekretów, które przewidują amnestię lub abolicję
Skarżący byłby uprawniony do uzyskania pomocy finansowej tylko wówczas, gdyby w okresie pełnienia służby stałej nie posiadał lokalu mieszkalnego i gdyby odmówiono mu przydzielenia takiego lokalu w drodze decyzji administracyjnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Marka W. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. w przedmiocie
Jeśli skutek stanowiący ustawowe znamię przestępstwa popełnione-go przez zaniechanie jest następstwem bezprawnych zachowań wielu osób, to zważywszy na treść art. 2 k.k., może być on przypisany tym tylko, które nie wykonały ciążącego na nich prawnego, szczególnego obowiązku zapobiegnięcia skutkowi i tylko wtedy, gdy w nastąpieniu skutku urzeczywistniło się niebezpieczeństwo, które wykonanie tego obowiązku
1. Użyte w art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. 2002 nr 7 poz. 58 ze zm./ "postępowanie karne" odnosi się do całego toku tego postępowania nie tylko przygotowawczego, ale również sądowego. Zgodnie z tym przepisem zawieszona część uposażenia i stosowne jego podwyżki mógł skarżący otrzymać dopiero po zakończeniu postępowania karnego, tj. po wydaniu przez Sąd stosownego prawomocnego
Sprawy przyznania, odmowy przyznania i cofania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego, mimo tożsamości pod względem podmiotowym /organ, strona/, winny być załatwione odrębnymi decyzjami jako odrębne sprawy administracyjne, ponieważ przedmiotem każdej z tych spraw jest inna treść stosunku administracyjnoprawnego /przesłanek warunkujących rozstrzygnięcie/, inny stan faktyczny i podstawa
Jeżeli na rozprawę wyznaczoną w wyniku uwzględnienia sprzeciwu, nie stawi się bez usprawiedliwienia ani oskarżony, ani jego obrońca, a upłynął już termin do zaskarżenia wyroku zaocznego na zasadach ogólnych, wyrok ten staje się prawomocny także wtedy, gdy ze sprzeciwem, na wypadek jego nieuwzględnienia, połączony był, na podstawie art. 482 § 1 k.p.k., wniosek o uzasadnienie tego wyroku.
I. Zawarty w art. 85 k.k. zwrot: „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa. II. Nadać powyższej uchwale moc zasady prawnej.
Pokrzywdzony nie jest osobą uprawnioną do zaskarżenia postanowienia sądu wydanego - w trybie art. 354 k.p.k. - na wniosek prokuratora, skierowany do sądu na podstawie art. 324 § 1 k.p.k., o umorzenie postępowania i zastosowanie środka zabezpieczającego.
Także wtedy, gdy wniesienie wniosku o ukaranie, uzupełnionego w trybie art. 59 § 1 k.p.s.w., nastąpiło z zachowaniem 7 dniowego terminu, o którym mowa w tym przepisie, wszczęcie postępowania nie może nastąpić po upływie rocznego terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 45 § 1 k.w.
postanowił odmówić podjęcia uchwały.
Jeżeli nieodwracalność skutków prawnych wynika z późniejszych niż orzeczenie o nacjonalizacji, decyzji lub zdarzeń, nie występuje negatywna przesłanka stwierdzenia nieważności /decyzji/ o nacjonalizacji.
Z istoty współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) wynika, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego (innych) współsprawcy (współsprawców).
Dla przyjęcia współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) nie jest konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała osobiście znamiona czynu zabronionego, gdyż wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, umożliwiając innemu sprawcy wykonanie czynu.