Niedopuszczalne jest dzielenie jednego przestępstwa ciągłego na część skazującą, obejmującą kilka czynów jednorodzajowych, i na część uniewinniającą, obejmującą pozostałe czyny jednorodzajowe, albowiem wszystkie te czyny wchodziły w jedno przestępstwo zarzucone, co do którego może zapaść tylko jedno orzeczenie, chyba że sąd nie podzieli poglądu co do przyjętej konstrukcji przestępstwa ciągłego. W sytuacji
Na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny (art. 24 § 3 k.p.k.) nie przysługuje zażalenie.
Sprawca kradzieży mienia odpowiada nie za szkodę, której rozmiar określa różnica powstała między wartością zagarniętego przez niego mienia a wartością mienia, które podstawił na miejsce zagarniętego mienia, lecz za wartość mienia, które wyjął spod władztwa innej osoby, bez względu na wartość mienia podstawionego.
Punkt 3 art. 388 k.p.k., skutkujący uwzględnienie kategorycznego nakazu ustawy uchylenia zaskarżonego orzeczenia (zdanie pierwsze art. 388 k.p.k.), tylko wtedy jest uzasadniony, gdy dotyczy orzeczenia kary lub środka zabezpieczającego nie znanych w ogóle systemowi polskiego prawa karnego, tj. kary lub środka zabezpieczającego nie wymienionych w katalogu kar zasadniczych i dodatkowych lub w ustawach
Artykuł 179 § 1 (zdanie ostatnie) k.p.k. w zw. z art. 159 § 3 k.p.k. zakazuje łączenia funkcji tłumacza i świadka. Zgoda stron na połączenie tych funkcji nie uchyla tego zakazu.
Zastosowanie środków wychowawczych lub poprawczych w warunkach określonych w art. 9 § 3 k.k. nie musi być poprzedzone badaniem oskarżonego w rodzinnym ośrodku diagnostyczno-konsultacyjnym, aczkolwiek przeprowadzenie takich badań niekiedy może okazać się celowe i pożądane.
W sytuacji określonej w art. 91 § 1 (zdanie pierwsze) ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) postępowanie wyjaśniające prowadzi dyrektor zakładu poprawczego, zgodnie z przepisami o postępowaniu dyscyplinarnym zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 maja 1983 r. w sprawie organizacji i zasad pobytu nieletnich w zakładach
Przestępstwo określone w art. 145 § 3 k.k. w zw. z art. 145 § 1 lub w zw. z art. 145 § 2 k.k. (mimo umyślnego naruszenia przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym) jest przestępstwem nieumyślnym. Z tego powodu za przestępstwo to nie można orzec kary dodatkowej degradacji, gdyż karę tę w myśl art. 296 § 2 k.k. można wymierzyć wyłącznie za występek umyślny.
Artykuł 80 § 4 k.k.w. nakłada na sąd orzekający w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia obowiązek wysłuchania zwolnionego. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie skazanemu możliwości realizowania przysługującego mu prawa do obrony. Jest oczywiste, że uprawnienie to może być prawidłowo wykorzystane tylko wtedy, gdy skazany zostanie zawiadomiony o terminie i celu posiedzenia oraz
Zaliczeniu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności na podstawić art. 365 k.p.k. podlega okres tymczasowego aresztowania w innej, równocześnie toczącej się sprawie także wtedy, gdy w tej sprawie wyrokiem uniewinniającym albo umorzeniem postępowania objęto niektóre tylko czyny zarzucane, a w zakresie innych czynów zapadł wyrok skazujący na kary zasadnicze, na poczet których zaliczono
Jeżeli wniesiona na niekorzyść rewizja nadzwyczajna od prawomocnego wyroku uniewinniającego została oddalona, to przewidziany w art. 489 k.p.k. termin biegnie od daty uprawomocnienia się tego wyroku, a nie od daty wyroku Sądu Najwyższego, którym wniesiona rewizja nadzwyczajna została oddalona.
W razie umorzenia postępowania karnego przez sąd wyrokiem na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii I (Dz.U. nr 64, poz. 390) sprzeciw co do tego rozstrzygnięcia stronom nie przysługuje.
Wyrażony w art. 408 k.p.k. zakaz reformationis in peius nie odnosi się do nawiązki.
Jeżeli pisemna rewizja prokuratora wniesiona została na niekorzyść oskarżonego tylko co do kary zasadniczej, to przedstawiciel urzędu prokuratorskiego na rozprawie rewizyjnej nie może skutecznie wnosić o rozstrzygnięcie na niekorzyść również co do winy (art. 383 § 1 k.p.k.).
Właściwości niebezpiecznego narzędzia w rozumieniu art. 210 § 2 k.k. należy oceniać nie na podstawie jego wielkości, a w oparciu o możliwość spowodowania tym narzędziem (ze względu na jego przeznaczenie bądź też przystosowanie) poważnego uszkodzenia ciała.
Sądem właściwym do rozpoznania sprawy co do odwołania warunkowego zwolnienia jest sąd penitencjarny, który udzielił zwolnienia także wtedy, kiedy zwolniony pozostaje pod kontrolą w postaci dozoru uproszczonego w okręgu innego sądu penitencjarnego.
Przekazanie lub zwrot sprawy do uzupełnienia postępowania przygotowawczego wprawdzie nie są równoznaczne z odroczeniem rozprawy lub przerwą w rozprawie, jednakże czynności procesowe dokonane przed wydaniem postanowienia w trybie art. 344 § 1 lub 2 k.p.k. nie wymagają ponowienia i rozprawa może toczyć się w dalszym ciągu, jeżeli pomiędzy datami rozpraw nie upłynął taki okres, który stawiałby pod znakiem
Nie stanowi obrazy norm art. 351 i 352 k.p.k. decyzja sądu powzięta w trybie art. 323 k.p.k., byle sytuacja taka dotyczyła oskarżonego odpowiadającego z wolnej stopy i była wynikiem realizowania woli oskarżonego nieuczestniczenia w kolejnej fazie postępowania przed sądem, który obecności oskarżonego nie uznałby za niezbędną.
Pokrzywdzonym przestępstwem z art. 171 § 1 k.k. może był takie osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej.
Organem uprawnionym do sprawowania nadzoru nad organem, który dokonał zatrzymania, jest w sytuacji określonej w art. 207a § 2 k.p.k., a więc jeszcze przed wszczęciem postępowania karnego lub dokonanego niezależnie od niego organ sprawujący nadzór służbowy nad organem, który dokonał zatrzymania.
Zachowanie się sprawców, którzy mając opracowany plan dokonania przestępstwa rozboju na określonej osobie, zaopatrzyli się w potrzebne im do tego narzędzia (noże, maski, sznury, przylepce), przybyli z tymi narzędziami w pobliże domu tej osoby, dokonali penetracji terenu wokół domu, oczekując na dogodny moment wdarcia się do mieszkania, ale czynu tego jednak nie dokonali z przyczyn od nich niezależnych
Wyjaśnienia nieletniego odebrane bez zachowania wymogów przewidzianych w art. 39 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) nie mogą stanowić dowodu w postępowaniu karnym, ponieważ ten przewiduje, by przesłuchanie nieletniego odbywało się w obecności rodziców lub opiekuna albo obrońcy, a jeżeli zapewnienie ich obecności było w danym wypadku niemożliwe
Uwzględnienie powództwa cywilnego z art. 448 k.c. jest możliwe tylko wtedy, gdy wysokość orzeczonej nawiązki lub górna granica tej nawiązki nie wyczerpuje pojęcia odpowiedniej sumy pieniężnej tego roszczenia.
Na odmowę ustanowienia obrońcy z urzędu w przypadku, gdy składający wniosek w tym przedmiocie powołuje się na niemożność poniesienia kosztów obrony, przysługuje zażalenie.
