Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2009 r., sygn. II SO/Wa 1/09
Możliwości naruszenia dóbr osobistych skazanego odbywającego karę pozbawienia wolności w przeludnionej celi, należy dopiero wówczas upatrywać, gdy zachodzą dodatkowe okoliczności świadczące o niezapewnieniu elementarnych warunków egzystencji, stwarzających zwiększone dolegliwości czy cierpienia ponad te, które są związane z odbywaniem kary w warunkach izolacji przy zapewnieniu takich standardów, które
1. O dobrowolnym odstąpieniu od usiłowania można mówić tylko wówczas gdy sprawca dobrowolnie zrezygnował z popełnienia czynu zabronionego w fazie usiłowania nieukończonego. Jeżeli zachowanie sprawcy osiągnęło już fazę usiłowania ukończonego (sprawca wykonał wszystkie czynności prowadzące do realizacji znamion czynu zabronionego) warunkiem bezkarności za usiłowanie jest zapobiegnięcie przez sprawcę
Nie każde wykonywanie czynności operacyjno-rozpoznawczych lub dochodzeniowo-śledczych albo dokonywanie interwencji w celu ochrony osób, mienia lub przywrócenia porządku publicznego stanowi, samo przez się, wykonywanie obowiązków służbowych w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu funkcjonariusza, w rozumieniu § 4 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych
W czasie wprowadzania przez oskarżonego do narządów rodnych pokrzywdzonej, bliżej nieustalonego narzędzia, znajdowała się ona w stanie wyłączenia świadomości, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, aby na taką formę obcowania płciowego wyrażała zgodę lub ją akceptowała. Przeciwnie z powyższego wynika, że będąc pod silnym działaniem amfetaminy i alkoholu, pokrzywdzona była osobą całkowicie bezradną
W wypadku czynów stypizowanych w odrębnych ustawach, a więc pozostających poza zbiorem wykroczeń określonych w Kodeksie wykroczeń. Nieoznaczenie górnej granicy wymiaru kary ograniczenia wolności lub grzywny przesądza wówczas, że zagrożone nimi typy czynów zabronionych są występkami.
Upoważnienie do uprzedzenia o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia musi wynikać z ustawy, na podstawie której prowadzone jest postępowanie. Takiego uprawnienia nie kreuje akt rangi podustawowej, jakim jest rozporządzenie ministra. Przepis art. 75 § 2 k.p.a. ma zastosowanie, to jest stwarza uprawnienie dla organu administracji państwowej do uprzedzenia o odpowiedzialności karnej
okresy pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym w charakterze domownika w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin, o jakich mowa w art.1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy (Dz. U. Nr 54, poz. 310) w związku z par. 4 ust.1 pkt 5 rozporządzenia Ministra
W procesie delegowania sędziego wojskowego do pełnienia obowiązków sędziowskich lub wykonywania czynności administracyjnych w innym sądzie (albo w Departamencie Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości), pozycje Ministra Sprawiedliwości i Ministra Obrony Narodowej nie są równorzędne. Wady procesu delegacji sędziego wojskowego mają różny skutek w zależności od tego, na jakim etapie decyzyjnym występują