Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 stycznia 2008 r., sygn. II SA/Wa 1297/07
Argument, że skoro oskarżony w czasie popełnienia dwóch przestępstw osądzonych w jednej ze spraw podlegających łączeniu, miał w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność, to występuje co do niej wątpliwość także w postępowaniu o wydaniu wyroku łącznego, nie uwzględnia specyfiki tego postępowania. Od dnia 1 lipca 2003 r. nieuprawnione jest także domniemanie, że uzasadniona wątpliwość (co do poczytalności
Przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. „przestępstw skutkowych”. To w konsekwencji oznacza, iż kryminalizacją objęto tylko te postacie udaremniania egzekucji przez dłużnika, które prowadzą do oznaczonego skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela.
Punktem odniesienia do oceny czy in concreto wystąpił „stan rzeczy osądzonej” jest (ten sam) czyn sprawcy. Przesądza o tym treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Stwierdzenie to niewątpliwie pozostaje w ścisłej relacji z zasadą niepodzielności przedmiotu procesu karnego, która jest jednym z gwarantów pewności stanu prawnego. Tej zasadzie z pewnością nie służyłoby praktyka kolejnego pociągania sprawcy do odpowiedzialności
Zaliczenie (niezależnie od tego czy prawidłowe czy nie) 208 dni pozbawienia wolności odbytych bezpodstawnie na poczet innej kary pozbawienia wolności musi rodzić określone skutki dla orzekania w przedmiocie ewentualnego odszkodowania i zadośćuczynienia na gruncie przepisów Rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego. W trybie określonym tymi przepisami rekompensowana może być tylko rzeczywista i istniejąca
Treści rzekomo zawierające fałszywe wiadomości mogące wyrządzić istotną szkodę interesom Państwa Polskiego zawarte zostały w wierszu. A zatem ujęte zostały one w formę literacką. (...) Niezależnie od wartości literackich tego utworu, nie tracił on takiego charakteru. Taka forma krytycznej wypowiedzi twórczej o rzeczywistości, często skierowana przeciwko określonej władzy, jest znana od stuleci i zaliczanie
Jeśli (...) ustala się znikomą szkodliwość społeczną czynu, to - kierując się kryteriami określonymi w art. 115 § 2 k.k., należy rozważyć, m.in., postać zamiaru i motywację sprawcy, a to w konsekwencji rodzi wymaganie usytuowania sprawcy w procesowym charakterze podejrzanego. Skoro zaś organ procesowy tego nie uczynił (choć powinien), to z tego tytułu, kosztem praw gwarancyjnej określonej osoby, nie
Przepis art. 25 §2 k.p.k stanowi regulację szczególną w procedurze karnej, wobec czego reguły w nim wyrażone należy interpretować ściśle i nie jest dopuszczalna jakakolwiek interpretacja rozszerzające we wskazanym zakresie.
1. Odwoływanie się do - stosowanych wprawdzie przez sądy wprost - norm aktów międzynarodowych wiążących Polskę oraz do ustawy zasadniczej jest (...) niewłaściwe, jeżeli ich realizacja i tak następuje przez wyraźne i szczegółowe uregulowania kodeksowe. Powoływanie się na nie może być zasadne tylko jako wsparcie zarzutu obrazy przepisów kodeksu albo w ramach zarzutu wykazującego wadliwą, sprzeczną z
W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że oskarżony może zgłaszać dowody z zeznań świadków w każdym czasie, także w fazie postępowania odwoławczego.
Paragraf 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której uzależniony jest wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 152 poz. 1732 ze zm.) pozwala na zaliczenie innych okresów niż wymienione we wcześniejszych
W rozpoznawanej sprawie na skutek spowodowanego przez skazanego wypadku drogowego pokrzywdzony A. K. doznał obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k., pokrzywdzony K. K. ciężkiej choroby realnie zagrażającej jego życiu, zaś pokrzywdzony A. K. zmarł w wyniku doznanych obrażeń, a zatem oczywistym jest, iż czyn skazanego wyczerpał równocześnie znamiona zarówno art. 177 § 1 k.k. jak i art. 177 § 2
Dla ustalenia pełnej sytuacji prawnej policjanta będącego współwłaścicielem domu lub lokalu mieszkalnego co do możliwości nabycia prawa do równoważnika pieniężnego nie można ograniczać się do interpretacji treści § 1 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia, ale niezbędne jest uwzględnienie treści wynikającej z § 1 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia. Brak też podstaw do przyjęcia, aby § 1 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia ograniczał