Sformułowania art. 43 § 1 i 2 k.k. odczytywane zgodnie z ich ratio legis wskazują, że osoba prowadząca pojazd mechaniczny zachowuje tę rolę także wtedy, gdy jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów dotyczących bezpieczeństwa ruchu drogowego w czasie postoju tego pojazdu.
Przy rozwiązaniu stosunku służbowego "z mocy prawa" zwolnienie ze służby następuje z mocy przepisu prawa bez wydawania decyzji administracyjnej, a więc pisma informacyjne, jakie towarzyszą temu rozwiązaniu stosunku służbowego nie mają charakteru decyzji administracyjnej i nie mogą być zaskarżane do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Zawarte w art. 215 § 1 k.k. określenie rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego obejmuje rzecz, która została uzyskana za pomocą czynu zabronionego przez polską ustawę karną, popełnionego zarówno na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bądź polskim statku wodnym lub powietrznym), jak też popełnionego za granicą. Jeżeli taki czyn został popełniony za granicą przez cudzoziemca, musi być ponadto
Sądy, w tym i Sąd Najwyższy, nie mogą wprawdzie generalnie kwestionować mocy wiążącej uchwały organu samorządowego, jednakże w wypadku, gdyby uchwała taka miała stanowić podstawę odpowiedzialności karnej, sądom wolno jest odmówić jej zastosowania, jeśli stwierdzą, że została ona wydana z przekroczeniem ustawowego upoważnienia.
W postępowaniu sądowym co do orzeczeń w sprawach o wykroczenia (rozdział 46 k.p.k.) organ Policji działający w charakterze oskarżyciela publicznego (art. 457 § 2 k.p.k.) nie ma uprawnień do zaskarżania wyroku sądu rejonowego ani do brania udziału w postępowaniu rewizyjnym (art. 461 k.p.k.).
Naruszenie przez organy procesowe przepisów prawa procesowego, które uniemożliwiło uczestnikowi postępowania wstąpienie w prawa strony, może stanowić z reguły podstawę do podniesienia zarzutu odwoławczego z art. 387 pkt 2 k.p.k. Odmienne stanowisko prowadziłoby do fikcyjności gwarancji procesowych uczestników postępowania, statuowanych w kodeksie postępowania karnego.
Wyeliminowanie przez sąd wojskowy z opisu czynu przypisanego oskarżonemu jednego lub kilku czynów, objętych zakresem zarzucanego mu przestępstwa ciągłego, z tego powodu, że gdyby je rozpatrywano odrębnie, czyny te jako wykroczenia nie podlegałyby właściwości sądu wojskowego, traktować należy na gruncie art. 383 § 1 k.p.k. analogicznie do umorzenia postępowania. W postępowaniu przed sądem odwoławczym
Minimum połowy kary, jako warunek pozwalający ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie (art. 91 § 1 k.k.), odnosi się także do sprawców, których działanie w ramach kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy (art. 10 § 2 k.k.) wyczerpuje znamiona zarówno przestępstwa umyślnego, jak i nieumyślnego, jeżeli odbywają tę karę po raz pierwszy i jako karę zasadniczą.
Jeżeli sąd odwoławczy, uchylając postanowienie odmawiające odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie dochodzonego na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) i przekazując sprawę sądowi pierwszej
Przepisy par. 15 ust. 2 i par. 16 ust. 1 pkt 1 zarządzenia nr 86 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 6 września 1991 r. w sprawie określenia wysokości pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe dla funkcjonariuszy Policji i Urzędu Ochrony Państwa oraz zasad jej przyznawania i zwracania /nie publikowanego/ wykraczają poza upoważnienie ustawowe i nie mają przymiotu prawa powszechnie obowiązującego;
Rozkazy personalne, których treścią jest przeniesienie policjanta ze stanowiska służbowego w jednej jednostce organizacyjnej Policji do innej jednostki organizacyjnej Policji, są decyzjami administracyjnymi, przy czym nie jest to sprawa wynikająca z podległości służbowej w państwowych jednostkach organizacyjnych w rozumieniu przepisu art. 196 par. 4 pkt 2 Kpa.
Mienie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest dla jej wspólników mieniem cudzym w rozumieniu art. 120 § 7 k.k.
W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego, po wniesieniu aktu oskarżenia, a przed rozpoczęciem przewodu sądowego w pierwszej instancji, pokrzywdzony, który nie działa w charakterze oskarżyciela posiłkowego lub powoda cywilnego, zachowuje uprawnienia strony, a w szczególności może złożyć zażalenie na postanowienie sądu zamykające drogę do wydania wyroku na podstawie art. 299 § 1 pkt
Zasadą jest, że każda sprawa powinna być osądzona w sądzie właściwym miejscowo do jej rozpoznania. Odejście od tej zasady przez skierowanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu na podstawie art. 27 k.p.k. może nastąpić w takich wyjątkowych wypadkach, w których ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości cały sąd jest nieodpowiedni do rozpoznania konkretnej sprawy.
Zgoda na pozostawienie w służbie w rozumieniu art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/, ze swej istoty, musi być wyrażona przed wydaniem decyzji o zwolnieniu ze służby a w każdym razie w czasie zanim decyzja ta stała się ostateczna.
Wprawdzie art. 10 § 2 k.p.k. nie wprowadza bezwzględnego obowiązku informowania uczestników procesu o przysługujących im uprawnieniach, mówiąc, że czynić to należy w miarę potrzeby, organ procesowy nie może jednak takiej potrzeby ustalać w sposób bardzo dowolny, ale musi się w tym względzie opierać na kryteriach obiektywnych, to jest przede wszystkim na prawdopodobieństwie nieznajomości swych uprawnień
Ustawowe określenie fakty powszechnie znane, o których stanowi zdanie pierwsze art. 153 k.p.k., obejmuje również fakty historyczne, utrwalone w piśmiennictwie naukowym, a więc te relacje o pewnych mających miejsce w przeszłości zdarzeniach, w tym także politycznych, które w sposób zgodny z zasadami metodologii naukowej, a więc w oparciu o różnorodne źródła, ujawnione zostały przez historyków.
Oddelegowanie funkcjonariusza Służby Więziennej do ściśle określonego i czasowego pełnienia służby w innej jednostce /art. 55 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej - t.j. Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./, nie jest decyzją administracyjną zaskarżalną do sądu administracyjnego lecz poleceniem służbowym - przeto skarga jako niedopuszczalna na zasadzie art. 204 par. 1 Kpa ulega
Delegowanie funkcjonariusza mianowanego do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej na czas ściśle oznaczony, dopuszczony przez ustawę /art. 55 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej - Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./, nie zmienia statusu funkcjonariusza, wynikającego z aktu mianowania go na określone stanowisko i miejsce służbowe, lecz dotyczy jego służbowych obowiązków
Na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze /t.j. Dz.U. 1991 nr 25 poz. 103 ze zm./ prokurator może wystąpić do sądu administracyjnego z wnioskiem o uchylenie uchwały organu samorządu terytorialnego w przedmiocie ustalenia opłat za wodę i wprowadzanie ścieków wydanej na podstawie par. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1986 r. w sprawie urządzeń
Przepis art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. nr 55, poz. 234) ma odpowiednie zastosowanie do policjanta będącego członkiem Zarządu Terenowego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów (art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji Dz.U. nr 30, poz. 179 ze zm.).
Decyzja rozwiązująca stosunek służbowy z aplikantem powszechnej jednostki organizacyjnej prokuratury może być zaskarżona do sądu administracyjnego.
