Ustawodawca nie przewidział możliwości zwolnienia płatnika od poboru zaliczek w sytuacji zagrożenia egzystencji podatnika. Przesłanka ta występuje w przepisie art. 22 par. 2 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i dotyczy tylko zwolnienia płatnika z obowiązku pobrania podatku.
Decyzja wydana na podstawie art. 20 ust. 5 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /t.j. Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195 ze zm./ w części dotyczącej ustalenia kwoty nienależnej /art. 20 ust. 2 ustawy/ ma charakter decyzji deklaratoryjnej, natomiast w części dotyczącej ustalenia kwoty dodatkowej - ma charakter konstytutywny.
Zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ zasadą jest, iż za podatki /zaliczki/ nie pobrane od podatnika, mimo takiego obowiązku, odpowiada płatnik a nie podatnik; płatnik ma roszczenie regresowe, w stosunku do podatnika dochodzone na drodze procesu cywilnego.
1. Zawarcie na podstawie art. 66 par. 1 i par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ umowy przenoszącej własność rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe, stanowiące szczególny przypadek wygaśnięcia zobowiązania podatkowego ma charakter czynności cywilnoprawnej, a nie administracyjnoprawnej, wobec czego nie mają zastosowania do niej
Niezależnie od wystąpienia przesłanek, o jakich mowa w art. 67 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, umorzenie przez urząd skarbowy zaległości podatkowej z tytułu opłaty skarbowej oraz odsetek za zwłokę od tej zaległości nastąpić może wyłącznie na wniosek lub za zgodą zarządu gminy, której dochód opłata ta i odsetki stanowią. Brak zgody zarządu
Jeżeli uzasadnienie administracyjnej decyzji ostatecznej /podatkowej/ jest wadliwe w ten sposób i z tego powodu, że nie spełnia celów i przesłanek art. 107 par. 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./ - /od 1 stycznia 1998 r. - art. 210 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ Naczelny
Przepis art. 249 par. 1 ustawy - Ordynacja podatkowa powoduje, iż po upływie roku od doręczenia decyzji wniesienie wniosku o stwierdzenie jej nieważności będzie bezskuteczne, a organ nie może już wszcząć postępowania w tej sprawie z urzędu /art. 249 par. 2 Ordynacji podatkowej/. Wszczęcie więc postępowania o stwierdzenie nieważności zostało ograniczone w czasie i termin roczny jest terminem zawitym
Jeśli pismo w swojej treści zawiera wszelkie niezbędne dane, wymagane od oświadczenia o umocowaniu do działania w cudzym imieniu /pełnomocnictwa/, i przedłożone zostaje organowi prowadzącemu postępowanie /dołączone do akt/, to tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw, by dokument ten pominąć i odmówić mu przymiotu pełnomocnictwa, tylko z tego powodu, że złożony został przez samą stronę, a nie ustanowionego
Art. 134 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ precyzuje, które osoby uznaje się za stronę w postępowaniu podatkowym. Wśród tych przepisów wymienia m.in. podatnika. Natomiast o tym, kto jest podatnikiem w określonym podatku decydują przepisy prawa materialnego. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz
W ustawie Ordynacja podatkowa /jak i we wcześniejszej ustawie o zobowiązaniach podatkowych/ nie ma przepisu, który stanowiłby podstawę do żądania od organu podatkowego odsetek za opóźniony zwrot nienależnie zapłaconej przez podatnika kwoty odsetek za zwłokę w zapłacie podatku. W sprawach podatkowych nie stosuje się bowiem przepisów kodeksu cywilnego, który przewiduje taką możliwość w odniesieniu do
Instytucja nadpłaty jest samodzielną i odrębną konstrukcją prawa podatkowego i podlega terminowi przedawnienia odnoszącemu się tylko do tej instytucji.
Zgodnie z art. 187 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w sprawie, w której ma zastosowanie art. 52 par. 1 pkt 2 tej ustawy, organ powinien co najmniej wezwać podatnika do wskazania okoliczności, z których wynikałoby, że nienależny zwrot podatku nie nastąpił z jego winy.
Do decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku VAT mają zastosowanie przepisy art. 68 par. 1 w związku z art. 21 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Skoro instytucja wznowienia postępowania podatkowego uregulowana została w rozdziale 17 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w pełnym zakresie dotyczącym rozwiązań materialnoprawnych i proceduralnych, to organy kontroli skarbowej muszą się stosować do przyjętych rozwiązań w tejże Ordynacji.
Różnica w wysokości podatku obciążającego podatnika w osnowie decyzji i jej uzasadnieniu nie stanowi podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 138 par. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./ - /obecnie art. 233 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, w przypadku zastosowania
Zastosowanie przepisu art. 23 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ jest wyłączone w sytuacji, jeżeli dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione danymi uzyskanymi w toku postępowania, pozwalają na właściwe określenie podstawy opodatkowania.
Wskazanie w uzasadnieniu decyzji jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia art. 224 ustawy z dnia 1997 r. Kodeksu celnego /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ i przywołanie treści tego przepisy, w przypadku gdy nie wiadomo jakie fakty mają decydować o wypełnieniu w konkretne sytuacji poszczególnych jego przesłanek, narusza art. 210 par. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137
Brak podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej w indywidualnej sprawie będzie miał miejsce gdy: 1/ obowiązek, uprawnienie, inny skutek prawny powstaje z mocy prawa, a do jego wykonania albo trzeba zastosować przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, albo też egzekucja będzie zbędna, 2/ prawo nie wymaga określenia czy ustalenia prawa lub obowiązku w drodze decyzji, 3/ brak jest
Kwota nienależnie otrzymanego zwrotu podatku od towarów i usług, przy przyjętej w ustawie technice samoobliczania i wpłacania podatku na konto urzędu skarbowego, oznacza w istocie, iż zobowiązanie podatkowe nie zostało uiszczone w terminie i w należytej wysokości. W związku z powyższym od tej zaległości powinny być pobrane odsetki na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach
Zarówno zaniechanie ustalania zobowiązań podatkowych, jak i zaniechanie poboru podatku stanowią formy rezygnacji organów podatkowych z przysługujących budżetowi należności podatkowych. Nawet więc w sytuacji, gdy podatnik wykaże, że ma ważny interes w uzyskaniu tego rodzaju ulg podatkowych, to organy podatkowe przy podejmowaniu decyzji muszą również brać pod uwagę interes ogólnospołeczny, w którym leży
1. Artykuł 254 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie może być podstawą do zmiany decyzji wymiarowej w opłacie skarbowej. 2. Nie można oceniać merytorycznej wartości argumentów przedstawionych we wniosku o zmianę decyzji ostatecznej, która jest decyzją deklaratoryjną, gdyż takie postępowanie otwierałoby postępowanie w "trzeciej" instancji, bądź w
Jeżeli komisarz skarbowy brał udział w prowadzonym postępowaniu /jest to okoliczność nie podlegająca dyskusji/, a sprawa była na skutek złożonego odwołania uchylona przez organ odwoławczy przed wydaniem zaskarżonej decyzji, był on wyłączony z mocy prawa od rozpoznania sprawy przy ponownym jej rozpoznaniu /art. 130 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz
Na gruncie art. 193 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, przy ocenie rzetelności księgi podatkowej, organy podatkowe mają prawo brać pod uwagę porównanie ilości i wartości zakupionych i sprzedanych towarów handlowych wynikające z ksiąg oraz dowodów źródłowych. Stwierdzenie niezgodności pomiędzy ilością i wartością zakupionych i sprzedanych towarów
1. Zmiana wysokości zaległości podatkowej /czy to na skutek spłacenia części zaległości przez podatnika, czy na skutek zmiany decyzji wymiarowej/ stanowi zmianę jednego z elementów stanu faktycznego sprawy w przedmiocie umorzenia tej zaległości /art. 67 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. 2. Organ II instancji, stosując odpowiednio art. 233
