Rozłożenie zaległości podatkowej na raty stanowi swoistą ulgę w zapłacie należności podatkowych i w żadnym wypadku nie przekształca zobowiązania zaległego w zobowiązanie bieżące, co tym samym uzasadnia odmowę wydania zaświadczenia o niezaleganiu w płatności zobowiązań podatkowych.
Nadpłatami w rozumieniu ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm. art. 29 ust. 1/ są nadpłacone i nienależnie uiszczone podatki. Taka regulacja prawna nie pozwala na rozszerzającą interpretację pojęcia nadpłat przez zaliczenie do nich również nie zwróconych w terminie odsetek od nadpłaty oraz kosztów egzekucyjnych.
Metoda szacunkowa, o której mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, nie ma nigdy cech metody doskonałej.
Upadły podatnik nadal pozostaje podatnikiem, jest podmiotem praw i obowiązków materialnoprawnych i do niego należy obowiązek zapłacenia podatku, w szczególności podatku dochodowego od osób fizycznych za okres sprzed ogłoszenia upadłości.
1. Ulga podatkowa, o której mowa w art. 22 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ma charakter wyjątkowy, a jej przyznanie zależy od uznania organu podatkowego. Jeżeli więc postępowanie dowodowo-wyjaśniające i dokonana na tej podstawie ocena stanu faktycznego sprawy są przeprowadzone poprawnie, to samo wyprowadzenie z takiej oceny wniosku,
Jeżeli organ podatkowy stwierdzi, że podatnik uiści niewłaściwie wyliczone /zawyżone/ należne za dany okres rozliczeniowy zobowiązanie podatkowe z powodu nie wykazanego podatku naliczonego rozliczonego niezasadnie miesiąc wcześniej, to może z urzędu stwierdzić nadpłatę i orzec o jej wysokości.
1. Zgodnie z par. 3 zarządzenia Ministra Finansów dnia 16 maja 1996 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów spółek z udziałem zagranicznym /M.P. nr 33 poz. 338/ weszło ono w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, tj. od dnia 8 czerwca 1996 r., ale miało zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 1992 r. Uiszczone po tej dacie podatki stanowią więc
1. Organy podatkowe, dokonując szacunkowego ustalenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 11 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, zobowiązane są do szczególnie starannego i przemyślanego doboru metod szacowania, jak również zastosowania wszelkiego rodzaju wskaźników. 2. Charakter i odmienne, specyficzne właściwości trzody chlewnej i
Wprowadzenie przez prawodawcę zasady, według której zakwestionowanie przez podatnika obliczenia i poboru podatku dokonanego przez płatnika bądź istnienia w takiej sytuacji w ogóle obowiązku podatkowego dokonać się może wyłącznie w trybie określonym w art. 175 par. 1 Kpa, oznacza, iż przewidziany w art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm
Zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ wynik kontroli, od którego nie wniesiono żądania skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych, wywiera ten sam skutek co decyzja ostateczna organu podatkowego ustalająca zobowiązanie podatkowe. Oznacza to, że z mocy wyraźnego przepisu od podatku, którego wysokość została
W wypadku połączenia się spółdzielni przez wykazany za rok kalendarzowy zysk brutto za rok kalendarzowy, o którym mowa w par. 1 ust. 2 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 12 lutego 1996 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od dochodów niektórych banków spółdzielczych /M.P. nr 12 poz. 142/ należy rozumieć zysk ustalony z uwzględnieniem rachunku zysków i strat /stanowiącego część składową
1. Decyzja o przeniesieniu odpowiedzialności za zaległe zobowiązania podatkowe spółki z o.o. na jej wspólnika - jest decyzją o charakterze konstytutywnym. Z chwilą jej doręczenia osobie trzeciej powstaje obowiązek spełnienia przez nią świadczenia podatkowego. 2. Decyzja o odpowiedzialności osoby trzeciej powinna określać łączną wysokość świadczenia, jakie osoba trzecia jest zobowiązana z tego tytułu
Organ podatkowy rozpoznając sprawę o umorzenie zaległości podatkowych, ma obowiązek dążyć do pogodzenia interesu społecznego ze słusznym interesem obywatela - w tym wypadku jego sytuacją ekonomiczno-gospodarczą, przy uznaniu, że art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, ustanawia prymat przesłanki pierwszej - interesu społecznego
Utrata prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług na skutek wyłączenia podatnika z opodatkowania podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej powodowała powstanie zobowiązania w VAT z chwilą określoną w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, a więc doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego. Wówczas
1. Prawo podatkowe nie posługuje się zasadą analogii. 2. Przepisu par. 54 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797/ nie niweczy zmieniony przez ustawę z dnia 21 listopada 1996 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 137 poz. 640/, art. 27 ustawy z dnia 8 stycznia 1993
Spółka opodatkowała świadczone przez siebie usługi stawką "0" procent podatku od towarów i usług zgodnie z uzyskanym od organu podatkowego II instancji wyjaśnieniem. Fakt ten co prawda nie ma wpływu na zasadność określenia wysokości podatku od towarów i usług według właściwej stawki podatkowej, jednakże stanowi on niewątpliwie okoliczność przesądzającą o wprowadzeniu podatnika w błąd przez organ podatkowy
Podatnik, występując o umorzenie odsetek od zaległości podatkowych, a więc zastosowanie wobec niego wyjątkowej instytucji prawa podatkowego, winien jest w swoim słusznym interesie wykazać, iż nie pozostaje bierny wobec zaistniałej sytuacji i wskazać w tym zakresie fakty i dowody.
Okoliczność, że organy podatkowe umorzyły skarżącym odsetki od przedmiotowej zaległości podatkowej nie może stanowić argumentu, że i zaległość podatkowa winna być umorzona.
Istota szacunku, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, polega na ustaleniu przychodu w wielkościach najbardziej zbliżonych do rzeczywistych. Jest rzeczą oczywistą, że tak ustalony przychód może odbiegać od rzeczywistego, jednakże ryzyko takiej sytuacji ponosi podatnik, który prowadząc księgę przychodów i rozchodów
Weryfikacji złożonych zeznań i wydania decyzji określającej inną wysokość podatku, niż wyliczona przez podatnika w zeznaniu, urząd skarbowy, stosownie do treści przepisu art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, może dokonać w ciągu pięciu lat. Natomiast nadpłatę wykazaną w zeznaniu ma obowiązek na podstawie art. 29 tej ustawy
Organ skarbowy nie ma podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej o odmowie zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego poza stosunkiem prawnopodatkowym.
Jednym z elementów decyzji jest jej uzasadnienie faktyczne i prawne. Powinno ono zawierać wskazanie okoliczności faktycznych i prawnych, którymi organ kierował się przy podejmowaniu decyzji. W szczególności winno ono zawierać ocenę zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, dokonaną przez organ wykładnię stosowanych przepisów oraz ocenę przyjętego stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa
