Możliwość zastosowania przepisu par. 54 ust. 4 pkt 4 lit. "c" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./ nie jest uzależniona od uprzedniego prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego w przedmiocie nieważności czynności cywilnoprawnej, której dokonanie zostało potwierdzone
1. Z uwagi na brak prowadzenia ewidencji oraz dokonania odpowiedniej rejestracji dla celów podatku od towarów i usług, a także udokumentowanie zakupów rachunkami uproszczonymi spółka nie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego, przewidzianego w art. 19 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. 2. Urząd skarbowy, po rozpatrzeniu
1. Nie można utożsamiać pojęcia grupy towarów Taryfy Celnej z indywidualną nazwą danego towaru. Klasyfikacja taryfowa danego produktu do odpowiedniego kodu PCN nie może być dokonywana jedynie w oparciu o nazwę tego produktu, bez uwzględnienia parametrów fizykochemicznych. 2. Podział w Taryfie Celnej na oleje "lekkie", "średnie" i "ciężkie" nie wiąże się bezpośrednio z nazwą konkretnego produktu.
Udzielenie licencji, także na prawo korzystania ze znaku towarowego, z jednej strony nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż nie jest sprzedażą towarów w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, z drugiej zaś strony nie stanowi "usługi", gdyż przedmiotem umowy jest korzystanie z prawa.
1. Poszerzanie zakresu przedmiotowego umów zawartych przed dniem 2 marca 1993 r. w drodze kolejno zawieranych aneksów nie mogło przekreślać sensu regulacji zawartej w par. 40a ust. 1 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176 ze zm./. Regulacja ta miała charakter przedmiotowy, dotyczyła usług świadczonych na podstawie
Zgodnie z art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, który dotyczy również różnicy podatku, o której mowa w art. 21 ust. 1, a więc "do rozliczenia w następnym miesiącu", wykazanie w deklaracji zawyżonej różnicy podatku do rozliczenia w następnym miesiącu uzasadnia obciążenie dodatkowym zobowiązaniem podatkowym
Po dniu 1 stycznia 1997 r. nie jest możliwe skuteczne złożenie autokorekty deklaracji w podatku od towarów i usług w dniu rozpoczęcia kontroli i w dniach następnych przeprowadzania czynności kontrolnych.
Fakt otrzymania od zakładu ubezpieczeniowego odszkodowania za skradzione podatnikowi towary nie pozbawia go możliwości odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego przy zakupie tych towarów /art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Jeśli wyrób - według organów podatkowych - w momencie sprzedaży był atestowanym wyrobem rękodzielniczym, to nie można mu było odmówić tego przymiotu, z uwagi na niewielki nakład pracy jego producenta /wytwórcy/, dla celów zastosowania wobec niego postanowień par. 18 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku
1. Podatek od towarów i usług ma charakter sformalizowany, co oznacza między innymi, że dowodzenie przewidzianych w nim stanów podatkowych i prawnie skuteczne rozliczenie tego podatku możliwe jest jedynie przy pomocy dowodów w prawie przewidzianych. 2. Podstawą uznania sprzedaży za eksport jest wyłącznie dokument SAD, który jest dokumentem potwierdzającym wywóz towaru poza granicę RP, zaś jego otrzymanie
Uznanie, że wynajem i dzierżawa obiektów stanowiły działalność gospodarczą Gminy, a nie czerpanie pożytków z prawa własności tych rzeczy w rozumieniu art. 53 par. 2 Kc jest wątpliwe i nie znajduje potwierdzenia w ustalonych faktach ani nie zostało przekonywająco uzasadnione. Sam fakt ujęcia najmu i dzierżawy w klasyfikacji GUS nie przesądza o uznaniu tych czynności za działalność gospodarczą.
1. Na podstawie par. 54 ust. 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./ urząd skarbowy właściwy dla nabywcy towaru lub usługi od zakładu pracy chronionej upoważniony został jedynie do potwierdzania istnienia lub nie istnienia wzajemnych należności i zobowiązań
1. Sprzedażą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ jest niewątpliwie również odsprzedaż dostawcy opakowań zwrotnych. 2. Dla celów podatku od towarów i usług aport wniesiony przez skarżącą w postaci towarów wymienionych w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz
1. Potraktowanie decyzji o podatku dochodowym, jako wiążącą w sprawie podatku VAT stoi w sprzeczności z zasadami procedury administracyjnej. Stanowisko wyrażone przez organ w jednej konkretnej sprawie nie wiąże tego organu także w innych sprawach. Nie przesądza to jednak o możliwości wykorzystania dla celów wymiaru podatku VAT decyzji wydanej w innej sprawie /np. podatku dochodowego/, która poddana
Art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stanowią, że podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Prawo to może zrealizować wyłącznie na podstawie oryginałów /lub duplikatów/ faktur /art. 19 ust. 2 i 3 ustawy w zw. z par. 35 ust. 1 rozporządzenia
Jeżeli w świetle art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wystawienie paragonu podmiotowi gospodarczemu jest niedopuszczalne, to organ podatkowy może przyjąć domniemanie faktyczne, iż paragon wystawiono osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.
W przypadku wątpliwości dotyczących właściwości miejscowej organów podatkowych, rozstrzygnięcie tego zagadnienia jest podstawowym i wstępnym problemem sporu.
Wysokość zwrotu różnicy podatku naliczonego nad podatkiem należnym może wynikać wyłącznie z deklaracji podatkowej albo z decyzji organu podatkowego wydanej na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Nawet gdyby istotnie urząd skarbowy pozostawał w zwłoce ze zwrotem nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za okres poprzedni, to brak byłoby podstawy prawnej dla ponownego wykazywania tej nadpłaty w deklaracji. Nadpłaty nie podlegają nigdy potrąceniu przez podatnika. Ochrona interesów podatnika następuje tutaj poprzez o procentowanie kwoty podlegającej zwrotom od dnia powstania nadpłaty.
1. W odniesieniu do art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ należy przypomnieć, że ma on zastosowanie tylko w stosunku do podatników prowadzących w okresie rozliczeniowym podatku od towarów i usług równocześnie sprzedaż opodatkowaną i nieopodatkowaną. 2. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.
1. Skoro umowa sprzedaży zawarta została przez podatnika, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ była czynnością objętą obowiązkiem podatkowym w tym podatku, a okoliczności jej wykonania powodowały powstanie obowiązku podatkowego wobec osoby jej dokonującej, to umowa ta mieściła się w katalogu czynności
Zgodnie z par. 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1994 r. w sprawie kas rejestrujących /Dz.U. nr 69 poz. 278 ze zm./ zwalnia się z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku od towarów i usług przy zastosowaniu kas rejestrujących, w okresie od dnia 1 lipca 1994 r. do terminów określonych w tabeli różne grupy podatników. W punkcie 1 tabeli wymieniono podatników świadczących
Paragraf 70 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./, a także par. 70 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. o tym samym tytule /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ wydane zostały z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego
Zakwestionowanie przez organy podatkowe na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ obniżenia przez stronę skarżącą podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług pośrednictwa przy zakupie i sprzedaży obligacji oraz zaciąganiu pożyczki na kupno tych obligacji uznać trzeba za naruszenie art.
