Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 sierpnia 2023 r., sygn. II SA/Gd 409/23

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) Sędzia WSA Jolanta Górska Asesor WSA Wojciech Wycichowski po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 sierpnia 2023 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 23 marca 2023 r. nr SKO Gd/4953/22 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku na rzecz skarżącego W. S. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Skarga W. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z 23 marca 2023 r, nr SKO Gd/4953/22 utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Gminy Kartuzy z 24 sierpnia 2022 r w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad niepełnosprawną małżonką, została wniesiona w następującym stanie sprawy:

Wnioskiem z 27 kwietnia 2021 r. W. S. zwrócił się do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Kartuzach o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na żonę R. S.

W dniu 21 maja 2021 r. organ I instancji wydał decyzję o odmowie przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, a w wyniku rozpoznania odwołania skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku decyzją z 19 października 2021 uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Ponownie rozpoznając wniosek skarżącego Burmistrz Gminy Kartuzy decyzją z 25 listopada 2021 organ ponownie odmówił przyznania skarżącemu świadczenia pielęgnacyjnego, a Kolegium po rozpoznaniu wniesionego odwołania ponownie w dniu 20 czerwca 2022 r. uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając sprawę po raz trzeci organ I instancji wskazał, że R. S. legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, który powstał po ukończeniu przez nią 25 roku życia ( w wieku lat 48). W rezultacie z uwagi na art. 17 ust.1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 390 – dalej powoływanej w skrócie jak wcześniej: "u.ś.r."), należało odmówić wnioskowanego świadczenia. Organ I instancji mając na uwadze wskazania organu odwoławczego, który odwoływał się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z 21 października 2014 r. sygn. K 38/13 o niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na datę powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, podkreślił, że na datę orzekania ustawodawca nie dokonał korekty przepisu uznanego za niekonstytucyjny, w związku z czym przepis ten nadal obowiązuje, a organy administracji nie maja podstaw do jego pomijania podczas rozstrzygania indywidualnych spraw.