Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 maja 2023 r., sygn. II SA/Lu 212/23

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Grymuza (sprawozdawca) Asesor sądowy Marcin Małek po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 maja 2023 r. sprawy ze skargi G. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 10 stycznia 2023 r., nr SKO.41/5800/OS/2022 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie decyzją z dnia 10 stycznia 2023 r., nr SKO.41/5800/CS/2022, po rozpatrzeniu odwołania G. R. (dalej jako: "skarżący" lub "wnioskodawca"), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Mełgiew z dnia 2 listopada 2022 r. nr OPS.5102.000080.2022 w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Rozstrzygnięcie organu zostało wydane w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny.

W dniu 23 czerwca 2022 r., pełnomocnik G. R. złożył wniosek o ustalenie na jego rzecz prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad matką, M. R., legitymującą się orzeczeniem Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ś. z dnia [...] zaliczającym ją do grona osób o znacznym stopniu niepełnosprawności, datowanym od 10 marca 2021 r.

Decyzją z dnia 10 sierpnia 2022 r., Wójt Gminy Mełgiew odmówił skarżącemu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, wskazując na dwie negatywne przesłanki: powstanie niepełnosprawności osoby wymagającej opieki po ukończeniu 18 roku życia, tj. art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r., (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 390 ze zm., dalej jako: "u.ś.r.") oraz brak związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy niepodejmowaniem zatrudnienia przez skarżącego, a koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną matką.

Po rozpatrzeniu odwołania pełnomocnika skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie decyzją z dnia 21 września 2022 r., uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Kolegium nie podzieliło stanowiska organu w kwestii stosowania przepisu art. 17 ust. 1b u.ś.r. wskazując, że z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, badanie, czy ustalony stan faktyczny wypełnia dyspozycję normy prawnej wynikającej z art. 17 ust. 1 u.ś.r., powinno odbywać się przy uwzględnieniu zakresu, w jakim art. 17 ust. 1b u.ś.r. został uznany za niekonstytucyjny, a więc z pominięciem kryterium wieku powstania niepełnosprawności. Ponadto, organ wskazał na brak w materiale dowodowym harmonogramu sprawowanej przez wnioskodawcę opieki.