Wyrok WSA w Łodzi z dnia 8 lutego 2023 r., sygn. I SA/Łd 829/22

Podatek dochodowy od osób prawnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Cezary Koziński, Sędziowie Sędzia NSA Paweł Janicki, Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda (spr.), Protokolant St. asystent sędziego Paweł Pijewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2023 r. sprawy ze skargi U. S.A. w Ł. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 5 września 2022 r. nr 1001-IOD-4.4100.4.2022.7.U71.SJ w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2018 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 5 września 2022 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Łodzi utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi z dnia 22 marca 2022 r. odmawiającą U. S.A. stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy od dnia 1 stycznia 2018 do dnia 31 grudnia 2018 r. w kwocie 1.684.510 zł.

W piśmie z dnia 25 września 2020 r. strona wniosła, na podstawie art. 75 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 - dalej jako: "o.p."), o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2015 oraz za rok 2018 w łącznej kwocie 2.013.188 zł, wynikającej ze złożonych przez Spółkę dnia 30 września 2020 r. korekt zeznań CIT-8 za lata 2015 -2019. Z uwagi na fakt, że korekta dotyczyła wysokości utworzonych rezerw techniczno - ubezpieczeniowych i nie była wynikiem zwykłej zmiany stanu tych rezerw, lecz skutkiem błędnego ich ustalenia w poprzednich latach, strona uznała, że nie jest uprawniona do dokonania bieżącego rozliczenia zmiany stanu rezerwy w kosztach uzyskania przychodów dla celów CIT, lecz musi to zrobić w okresach, w których pierwotne rezerwy były zawiązywane. Zastosowała zatem wyjątek zawarty w art. 15 ust. 4i ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm. - dalej jako: "ustawa o CIT"), zgodnie z którym, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.