Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14 października 2021 r., sygn. III SA/Gd 139/21

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Alina Dominiak, Sędzia WSA Janina Guść, Protokolant Asystent Sędziego Marzena Cybulska - Kulesza, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2021 r. sprawy ze skargi S.B. na decyzję (...) Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 17 grudnia 2020 r. nr (...) w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 17 grudnia 2020 r., nr (...) (...) Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia 16 października 2020 r., nr (...), w której orzeczono o niestwierdzeniu u S. B. choroby zawodowej.

W sprawie zaistniały następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. w dniu 22 lutego 2019 r. wpłynęło zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej - ołowicy - u S. B. , wystawione przez lekarza profilaktyka. Natomiast w dniu 29 kwietnia 2019 r. wpłynęło zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej u S. B. - "zatrucia ostre albo przewlekłe lub ich następstwa wywołane przez substancje chemiczne", wystawione przez Poradnię Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w G.

Organ I instancji w uzasadnieniu swej decyzji wskazał, że dla stwierdzenia choroby zawodowej konieczne jest spełnienie łącznie dwóch kryteriów prawnych:

1) rozpoznanie choroby wymienionej w wykazie chorób zawodowych, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1367);

2) udowodnienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy narażeniem zawodowym obecnym w środowisku pracy a rozpoznaną chorobą.

Wskazując na powyższe organ I instancji stwierdził, że w latach 1998 - 2018 w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych na stanowiskach ślusarza i ślusarza - montera maszyn w "A" Sp. z o.o. w P. oraz w "B" Sp. z o.o. w Ł. S. B. był narażony na opary ołowiu pochodzące z przetapiania stopów ołowiu i cyny. W okresie zatrudnienia w obu zakładach nie przeprowadzano badań i pomiarów stężenia ołowiu w środowisku pracy oraz nie wykonywano pomiarów stężenia ołowiu w materiale biologicznym w ramach monitoringu biologicznego pracownika. Natomiast po okresie zatrudnienia strony - obecność ołowiu w środowisku pracy potwierdziły badania stężenia ołowiu na stanowisku operatora odlewarki przeprowadzone w "A" Sp. z o.o. w P. w dniu 14 czerwca 2019 r.