Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 stycznia 2021 r., sygn. II SA/Ol 721/20

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Sędzia WSA Piotr Chybicki (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z 10 maja 2019 r. spółka A (dalej jako: "skarżąca", "spółka") wystąpiła do Starosty o ustalenie i wypłatę odszkodowania za działkę nr "[...]", o pow. 0,0460 ha, położoną w obrębie K., gm. S. Wskazała, że działka ta przejęta została pod drogę na podstawie decyzji podziałowej Wójta Gminy nr "[...]" z dnia "[...]" r. Wniosek złożony został w trybie art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 782, obecnie t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 65, dalej jako: u.g.n.).

Decyzją z dnia "[...]" r. Starosta odmówił ustalenia odszkodowania za przedmiotową działkę. Uznał, że w związku z wydaniem decyzji podziałowej nie doszło do odjęcia prawa własności gruntu pod drogę publiczną. Stwierdził, że zgodnie z decyzją podziałową działka nr "[...]" została wydzielona pod drogę wewnętrzną, ale nie wynika z niej, aby przeszła ona z mocy prawa na rzecz Gminy, lecz nadal pozostaje we własności skarżącej, co potwierdzają wpisy w ewidencji gruntów budynków oraz zapisy

w księgach wieczystych. Tymczasem warunkiem ustalenia w trybie administracyjnym odszkodowania na rzecz właściciela za grunt wydzielony pod drogę publiczną jest uznanie, iż konkretna działa gruntu została przejęta pod drogę publiczną, przy czym musi to jednoznacznie wynikać z treści decyzji podziałowej oraz uprzednie przejście prawa własności nieruchomości na rzecz jednostki samorządu terytorialnego lub Skarbu Państwa.

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" r. Dyrektor Wydziału Infrastruktury i Nieruchomości w Urzędzie Wojewódzkim, działając z upoważnienia Wojewody (dalej jako: "organ II instancji", "organ odwoławczy"), po rozpatrzeniu odwołania spółki, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu przytoczył treść art. 98 ust. 1 i 3 u.g.n. Podniósł, że przejście prawa własności działek przeznaczonych pod drogi publiczne jest skutkiem prawnym wywołanym bezpośrednio przez decyzję podziałową. Podstawowe znaczenie ma treść decyzji podziałowej, bowiem to na podstawie tej decyzji dochodzi do wydzielenia działki gruntu z przeznaczeniem na drogi publiczne, które stosownie do art. 98 ust. 1 u.g.n. przechodzą na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca projekt podziału stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. W rozstrzygnięciu decyzji Wójta Gminy wskazano, że działka nr "[...]" została wydzielona pod drogę wewnętrzną, natomiast pozostałe działki na cele rzemieślniczo- przemysłowo-składowe. Ponadto wskazano, że działki nr: "[...]" przeznaczone są do sprzedaży, a na działce nr "[...]" należy ustanowić odpowiednie służebności dla działek nr: "[...]". Obecnie w dziale II księgi wieczystej Nr "[...]", dotyczącej m.in. działki nr "[...]", jako właściciel nadal wpisana jest spółka A, w dziale III natomiast wpisana jest m.in. "służebność gruntowa polegająca na prawie przejścia i przejazdu przez działkę nr "[...]" na rzecz każdoczesnego właściciela działek nr "[...]" (...) ". Fakt ustanowienia na przedmiotowej działce nr "[...]" służebności gruntowej świadczy o tym, że w niniejszej sprawie podziału nieruchomości nie dokonano na podstawie art. 98 u.g.n. ust. 1. Nie można bowiem stwierdzić, że wydzielona droga ma charakter drogi publicznej, jeśli w decyzji zatwierdzającej podział rozstrzygnięto o takiej formie dostępu działek do drogi publicznej, która polega na wydzieleniu drogi wewnętrznej. Jeżeli bowiem podział nieruchomości został dokonany z zastrzeżeniem ustanowienia na drodze wewnętrznej odpowiedniej służebności, to tak wydzielona droga nie ma charakteru drogi publicznej (wyrok NSA z dnia 27 lutego 2017 r., sygn. akt I OSK 1810/16).