Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 29 października 2020 r., sygn. I SA/Ol 644/19

Podatek od towarów i usług; Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Jolanta Strumiłło Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski asesor WSA Katarzyna Górska (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 29 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Syndyka Masy Upadłości Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie podateku od towarów i usług za II i IV kwartał 2015r. oraz za II kwartał 2016r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Syndyka Masy Upadłości A. S.A. w upadłości w W., poprzednia nazwa: V. S.A. (dalej: "strona", "spółka" lub "skarżący) jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O. (dalej: "organ odwoławczy" lub "DIAS") utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego (dalej: "organ pierwszej instancji" lub "NUS") z dnia "[...]"r. o nr: "[...]" określającą nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za II kwartał 2015 r. w kwocie "[...]" zł, za IV kwartał 2015 r. w kwocie "[...]" zł oraz za II kwartał 2016 r. w kwocie "[...]"zł.

W toku kontroli podatkowej stwierdzono, że od października 2014 r. do czerwca 2016 r. spółka podejmowała działania w celu rozpoczęcia produkcji płyt z masy włóknistej. Według NUS doszło do nieprawidłowości w zakresie podatku od towarów i usług (dalej: "podatek VAT) poprzez zawyżenie podatku naliczonego z faktur o nr: "[...]", wystawionych przez N. S.A., dokumentujących dostawę części ciągu technologicznego (linii produkcyjnej), jego montaż oraz usługi doradcze i usługi optymalizacji tego ciągu o łącznej wartości netto "[...]" zł, VAT "[...]" zł. Zakwestionowano też fakturę VAT nr "[...]" , wystawioną przez S. Sp. z o. o. S.K.A. na wykonanie prac modernizacyjnych nieruchomości w W., gdzie spółka wynajmowała pomieszczenie biurowe.

Organ pierwszej instancji stwierdził w decyzji brak podstaw do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego z faktur wystawionych przez N. S.A. Uznał, że faktury wprawdzie miały charakter rzeczywisty, lecz w zestawieniu z całym zgromadzonym materiałem dowodowym, obejmującym także umowy nabycia ww. ciągu technologicznego, usług doradczych oraz optymalizacyjnych przez inne podmioty - wskazują, że jedynym celem przeprowadzenia zakwestionowanych transakcji było osiągnięcie korzyści podatkowej, tj. wyłudzenie zwrotu podatku VAT oraz dotacji z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (dalej: "PARP"). W oparciu o wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 (Halifax) organ pierwszej instancji wywiódł, że art. 88 ust. 3a pkt 4 lit.c ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: "ustawa VAT") jest przepisem mającym oparcie w prawie wspólnotowym, tj. w zakazie nadużycia prawa, skutkującym bezpodstawnym uzyskaniem korzyści podatkowej. Na podstawie tego wyroku NUS wywiódł też, że dla stwierdzenia nadużycia wymagane jest, aby dane transakcje, pomimo spełnienia formalnych przesłanek przewidzianych w przepisach dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Dyrektywa 112") i ustawodawstwa krajowego transponującego tę dyrektywę - skutkowały uzyskaniem korzyści podatkowej, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem tych przepisów, co zdaniem NUS wystąpiło w rozpatrywanej sprawie.