Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 września 2020 r., sygn. II SA/Wr 228/20

Prawo miejscowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon (spr.) Sędziowie: Asesor WSA Wojciech Śnieżyński Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 września 2020 r. sprawy ze skargi A. L. na uchwałę Rady Miejskiej [...] z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie alei [...] we [...] oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] marca 2020 r. A. L. (dalej: skarżąca) reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na uchwałę Rady Miejskiej [...] z dnia [...] stycznia 2020 r., nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie [...] we [...].

Zaskarżonej uchwale zarzuciła mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów:

1) art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez niewyjaśnienie przy podejmowaniu kwestionowanej uchwały wpływu ujętego w MPZP wysokiego budynku (18 metrów - jak wynika z § 13 ust. 2 pkt 1 kwestionowanej uchwały) na dostęp do światła słonecznego ludzi, zwierząt, roślin i instalacji fotowoltaicznych,

z terenów bezpośrednio i pośrednio przylegających do sąsiadującego z objętym kwestionowanym MPZP obszaru (w tym bezpośrednio sąsiadującej z tym obszarem nieruchomości skarżącej), przy jednoczesnym wyrażeniu w Załączniku nr 3 do kwestionowanej uchwały potrzeby przeprowadzenia uzupełniającej prognozy oddziaływania na środowisko w tym zakresie, co narusza zasadę obiektywizmu poprzez podejmowanie uchwały przed wyjaśnieniem wszystkich - także tych dostrzeżonych podczas podejmowania uchwały - argumentów za, jak i przeciw podjęciu jej w projektowanym kształcie;

2) art. 8 ust. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez jedynie pozorne uzasadnienie kwestionowanej uchwały, w przedmiocie nieuwzględnienia zgłoszonych do projektu objętego tą uchwałą MPZP zastrzeżeń i wniosków co do wysokości budynku aż do 18 metrów, co narusza zasadę procedowania w sposób mający pogłębiać zaufanie obywateli do organów administracji publicznej, a także budzi oczywiste wątpliwości co do bezstronności organu, nadając - poprzez niewystarczające uzasadnienie uchwały - jego władzy nieuprawniony charakter dyskrecjonalny, a tym samym uniemożliwiając wnikliwą kontrolę uchwały przez Sąd Administracyjny;