Wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 września 2020 r., sygn. II SA/Kr 92/20

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa (spr.) Sędziowie : WSA Tadeusz Kiełkowski WSA Małgorzata Łoboz Protokolant : starszy referent sądowy Anna Bubula po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2020 r. sprawy ze skargi E. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] listopada 2019 r., znak [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nieruchomości skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z 27 listopada 2018 r. znak: [...], Starosta [...] orzekł o odmowie zwrotu wobec E. K. nieruchomości położonej w L. przy ul. [...], oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...], w obr[...] m. L., o pow. 0,2399 ha, objętej księgą wieczystą nr [...], prowadzoną przez Sąd Rejonowy w L. V Wydział Ksiąg Wieczystych, stanowiącej własność Powiatu L., obciążonej prawem nieodpłatnego użytkowania na rzecz Szpitala Powiatowego w L., która została wywłaszczona decyzją Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. z 25 listopada 1970 r. znak: [...]

Orzekając ww. sposób organ I instancji wskazał, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uzupełnionego stosownie do wskazań zawartych w prawomocnych wyrokach WSA w Krakowie z 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 536/14 (od którego skargę kasacyjną oddalono wyrokiem NSA z 1 października 2015 r., sygn. akt I OSK 2812/14) i z 22 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 308/17, przedmiotowa nieruchomość została wykorzystana na cel wywłaszczenia, w związku z czym nie zachodzą w stosunku do niej przesłanki zbędności, określone w art. 137 ust. l ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (zwanej dalej także jako: "u.g.n."), uzasadniające jej zwrot na rzecz wnioskodawczyni.

Odwołanie złożyła E. K., zarzucając naruszenie art. 136 ust. l i 3 w związku z art. 137 u.g.n. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż cel wywłaszczenia, rzekomo zmodyfikowany, został zrealizowany poprzez wzniesienie baraku socjalno-magazynowo-technicznego i tym samym nieruchomość nie stała się zbędna na cel określony w decyzji wywłaszczeniowej, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności operatu technicznego [...] z 1970 r., stanowiącego integralną część decyzji wywłaszczeniowej, załącznika graficznego do zaświadczenia lokalizacji szczegółowej nr [...] z 16 października 1969 r. znak: [...], wizji lokalnej przeprowadzonej w 6 listopada 2009 r., 27 sierpnia 2010 r. i 11 kwietnia 2016 r., celem wywłaszczenia było wzniesienie wielokondygnacyjnego wielokubaturowego budynku mieszkalnego (pięciokondygnacyjnego bloku), a nie baraku socjalno-magazynowo-technicznego, wykorzystywanego przez pracowników budowlanych, nigdy niespełniającego funkcji mieszkalnych, co wprost wynika z zeznań świadków, a co za tym idzie, wbrew "dowolnej" wykładni organu I instancji pojęcia modyfikacji celu wywłaszczenia, doszło do spełnienia przesłanki z art. 136 ust. 3 w związku z art. 137 ust. 2 u.g.n. W ocenie odwołującej się naruszenie powyższych przepisów u.g.n. polegało także na uznaniu przez organ I instancji, że zrealizowanie przyszpitalnego parkingu, utwardzonego klińcem, stanowiło modyfikację celu wywłaszczenia polegającego na budowie ww. budynku mieszkalnego (pięciokondygnacyjnego bloku), a ponadto parking ten powstał w 2016 r., a zatem po upływie terminu wskazanego w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 2014 r., sygn. akt P 38/11. W odwołaniu zarzucono także, iż część budynku zlokalizowanego na zawnioskowanej do zwrotu działce od początku lat 90-tych wykorzystywana była komercyjnie pod działalność gospodarczą prowadzoną przez osoby trzecie oraz jako miejsce posadowienia prywatnych, blaszanych garaży.