Wyrok WSA w Kielcach z dnia 9 września 2020 r., sygn. II SA/Ke 234/20

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Żak, Sędziowie Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Sędzia WSA Beata Ziomek, Protokolant Sekretarz sądowy Joanna Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2020 r. sprawy ze skargi M.M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2019 r. znak: [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny, po rozpoznaniu odwołania M.M. od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] 2019 r. numer [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia u M.M. choroby zawodowej, tj. przewlekłych chorób narządu głosu spowodowanych nadmiernym wysiłkiem głosowym trwającym co najmniej 15 lat, wymienionej w pozycji 15 wykazu chorób zawodowych (zwanego dalej wykazem), stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1367), zwanego dalej rozporządzeniem, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w dniu 31 sierpnia 2018 r. PPIS otrzymał od Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy zgłoszenie podejrzenia u M.M. choroby zawodowej wymienionej w pozycji 15 wykazu. We wszczętym postępowaniu ustalono, że M.M. była zatrudniona jako nauczyciel w wielu placówkach publicznych i prywatnych, w których łączny okres narażenia na nadmierny wysiłek głosowy wyniósł ponad 23 lata. Od 5 kwietnia 2018 r. do 3 sierpnia 2018 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, a od 4 sierpnia 2018 r. do 30 stycznia 2019 r. na zasiłku rehabilitacyjnym. WOMP w dniu [...] 2019 r. wydał orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania u M.M. choroby zawodowej, gdyż nie stwierdzono wskazanych w pozycji 15 wykazu guzków głosowych twardych, wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych oraz niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią, lecz rozpoznano obrzęk Reinkego, który nie jest umieszczony w wykazie. Na skutek odwołania M.M. ponowne postępowanie diagnostyczno-orzecznicze przeprowadził Instytut Medycyny Pracy w Łodzi i w dniu [...] 2019 r. wydał orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, gdyż stwierdzone zmiany morfologiczno-czynnościowe w zakresie krtani miały postać dysfonii hyperfunkcjonalnej, która również nie znajdowała się w wykazie chorób zawodowych. Po zapoznaniu się przez M.M. z aktami sprawy, PPIS w dniu [...] 2019 r. wydał decyzję nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. Od wskazanej decyzji M.M. wniosła odwołanie domagając się jej uchylenia, zarzucając jej wydanie na podstawie rozbieżnych diagnoz lekarskich oraz nierzetelnego ich uzasadnienia. W piśmie z dnia 21 sierpnia 2019 r. zażądała skierowania jej na badania w innej placówce celem weryfikacji załączonego do pisma wyniku prywatnego badania z dnia 20 sierpnia 2019 r., w którym dr n. med. W.W. stwierdził rozpoznanie u niej przewlekłego przerostowego zapalenia krtani i dysfonii z niedomykalnością wrzecionowatą głośni w części międzybłoniastej. Mając na uwadze zarzuty M.M. wyrażone w kolejnym piśmie z dnia 4 września 2019 r., organ II instancji zwrócił się 30 września 2019 r. do jednostek orzeczniczych o udzielenie odpowiedzi, czy ustalenia zawarte w dokumentacji sporządzonej przez odwołującą się oraz dane z prywatnej dokumentacji medycznej przekazanej organowi, mogą mieć wpływ na zmianę treści wydanych przez nie orzeczeń. W odpowiedzi IMP w dniu 4 listopada 2019 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko oraz przesłał korektę orzeczenia lekarskiego nr [...], w której wpisano właściwe rozpoznanie, tj. obrzęk Reinkego (w miejsce dysfonii hyperfunkcjonalnej). W odniesieniu do dokumentacji medycznej jednostka orzecznicza wskazała, że przesłana dokumentacja medyczna opiniowanej, za wyjątkiem badania wideostroboskopowego wykonanego po badaniu w IMP 20 sierpnia 2019 r., znajdowało się już w dokumentacji orzeczniczej Instytutu, natomiast nie jest on uprawniony do weryfikacji prawidłowości badań wykonanych w placówkach zewnętrznych. Również WOMP w piśmie z dnia 22 listopada 2019 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko oraz podniósł, że dane zawarte w prywatnej dokumentacji medycznej nie wpływają na treść orzeczenia wydanego przez tę jednostkę. PWIS przy tak ustalonym stanie faktycznym wskazał, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych właściwymi do orzekania w zakresie chorób zawodowych są lekarze specjaliści spełniający określone w przepisach wymagania kwalifikacyjne, zatrudnieni w jednej z jednostek orzeczniczych, o których mowa w ust. 2 i 3 - § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia. Organ wydający decyzję jest natomiast związany treścią orzeczenia lekarskiego w zakresie poczynionych w nim ustaleń, tj. dotyczących schorzenia i jego przyczyn. PWIS podkreślił, że nie oznacza to jednak bezkrytycznej akceptacji zawartych w nim informacji. Państwowy inspektor sanitarny może zakwestionować orzeczenie lekarskie placówek właściwych do rozpoznawania chorób zawodowych w prowadzonym postępowaniu administracyjnym tylko pod względem formalnym, np. że zostało wydane w niewłaściwej formie, bez uzasadnienia lub przez nieuprawnionego lekarza, bądź uprawnionego lekarza, lecz niezatrudnionego we wskazanej w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych jednostce organizacyjnej. Zakwestionowanie orzeczeń lekarskich jest także możliwe w przypadku, jeżeli w materiale dowodowym znajdują się orzeczenia lekarzy zatrudnionych w uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych jednostkach organizacyjnych, które zawierają różne rozpoznania chorobowe. Żadna z powyższych przesłanek nie wystąpiła w prowadzonym postępowaniu. Organ odwoławczy wskazał, że przepisy postępowania (w tym m.in. § 8 ust. 2 rozporządzenia) nie przewidują możliwości powołania dodatkowego biegłego w postępowaniu administracyjnym, a przedłożone przez stronę opinie lekarskie sporządzone na jej zlecenie nie mają mocy dowodowej. Podstawą stwierdzenia wystąpienia choroby zawodowej mogą być jedynie orzeczenia jednostek orzeczniczych, które w niniejszej sprawie nie rozpoznały u skarżącej schorzeń wymienionych na pozycji 15 wykazu. Ponadto po zapoznaniu się z prywatną dokumentacją medyczną M.M. jednostki obu instancji stwierdziły, że dane w niej zawarte nie mają wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Mając to na uwadze, organ II stopnia uznał, że doręczony przez odwołującą wynik badania wideostroboskopowego z dnia 2 grudnia 2019 r. nie mógł wpłynąć na zmianę orzeczeń jednostek orzeczniczych, przez co te nie zapoznały się z jego treścią. PWIS stwierdził, że wydane przez WOMP i IMP orzeczenia stwierdzające brak rozpoznania choroby zawodowej były spójne, należycie uzasadnione i korespondujące ze sobą, a mając zgodnie z art. 84 § 1 k.p.a. cechy opinii biegłego stanowiły wystarczającą podstawę do wydania decyzji o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. Zdaniem organu odwoławczego, decyzja PPIS była merytorycznie zasadna i nie narusza przepisów prawa.