Wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 sierpnia 2020 r., sygn. I SA/Kr 87/20

Podatek dochodowy od osób prawnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wolas (spr.) Sędziowie WSA Stanisław Grzeszek WSA Urszula Zięba Protokolant Julia Mejer po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi E.Sp. z o.o. w K na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2014 r. skargę oddala

Uzasadnienie

Decyzją z dnia . października 2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego K.- określił E. Sp. z o.o. w K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2014 r. w kwocie 178 281 zł.

Organ I instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalił, że w 2014 r. firma E. sp. z o.o. osiągała przychody przede wszystkim z tytułu wystawionych faktur VAT na sprzedaż prac posadzkarskich oraz z tytułu sprzedaży towarów (płytek). Organ ten stwierdził, że Spółka zawyżyła koszty uzyskania przychodów za 2014 r. o kwotę 579.300 zł z tytułu ujęcia w kosztach faktur VAT wystawionych przez firmę G.r sp. z o.o., która nie wykonała usług wyszczególnionych w tych fakturach. Spółka G. nie mogła wykonywać prac zleconych przez E. sp. z o.o. bowiem nie zatrudniała pracowników wykonujących prace posadzkarskie. Również firma G.sp. z o.o., od której firma G. miała wynajmować pracowników, nie zatrudniała pracowników budowlanych. W ocenie organu I instancji Spółka E. w nieprawidłowy sposób zakwalifikowała również do kosztów uzyskania przychodów kwotę 14.243,90 zł dotyczącą noclegów dla osób, które miały być zatrudnione w spółce G.

Po rozpatrzeniu odwołania E. Sp. z o.o. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. decyzją z dnia 22 listopada 2019 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że w 2014 r. Spółka E. prowadziła działalność głównie w zakresie wykonywania posadzek w obiektach wielkopowierzchniowych. Do realizacji tych prac zatrudniała 4 pracowników. W rejestrach Spółki ujęto również faktury wskazujące na korzystanie z usług podwykonawców, min. spółki G. Spółka zaewidencjonowała 28 faktur pochodzących z firmy G. natomiast nie ujęła 1 faktury, której istnienie wynika z ksiąg firmy G. (faktura z dnia 18 listopada 2014 r.). Organ I instancji przeprowadził postępowanie wyjaśniające względem tej firmy. Ustalono, że spółka ta składała do Urzędu Skarbowego rozliczenia podatkowe, w których wykazywała sprzedaż na rzecz E. Niemniej jednak sama nie miała pracowników, którzy mogliby usługi wykazane na fakturach wykonywać. Jak wyjaśniono usługi te miały być wykonywane przez inną firmę - G. sp. z o.o. Stwierdzono jednak, że również ta firma nie mogła wykonywać przedmiotowych usług. Spółka G. została wykreślona z rejestru podatników VAT, ponieważ nie składała deklaracji od lipca 2014 r. DIAS w K. przedstawił również dokonane ustalenia dotyczące sposobu nawiązania kontaktu pomiędzy Spółką E. a Spółką G. oraz sposobu zlecania prac posadzkarskich. Organ wskazał, że żaden z kontrahentów Spółki nie posiadał informacji o pracownikach realizujących te roboty. W stosunku do firmy G. Naczelnik M. Urzędu Skarbowego w K. przeprowadził kontrolę podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. oraz podatku od towarów i usług za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2015 r. W postępowaniu tym stwierdzono, że wystawione dla E. faktury nie dokumentują faktycznie wykonanych usług, dlatego do tych faktur ma zastosowanie przepis art. 108 ust. 1 ustawy o VAT. Wyciąg decyzji Naczelnika M. US w K. z dnia 29 stycznia 2018 r. został dopuszczony jako dowód w postępowaniu dotyczącym strony skarżącej i świadczy on o fikcyjnym charakterze wystawionych przez G. faktur. Naczelnik M. US ujawnił, że G. sp. z o.o. wystawiła również na rzecz E. fakturę z dnia 18 listopada 2014 r. o treści wykonywanie prac zgodnie ze zleceniem z dnia 25 sierpnia 2014 r. W księgach E. nie stwierdzono ww. faktury, spółka G. nie wystawiła faktury korygującej ani nie domagała się jej płatności, co - zdaniem organu - potwierdza fikcyjny charakter faktur wystawionych przez G. Sp. z o.o. Z informacji przesłanych przez Naczelnika M. US w Krakowie wynika także, że w 2014 r. G. miała wynajmować pracowników od innego podmiotu - Spółki G. z siedzibą w K. Naczelnik US w N. przeprowadził postępowanie wyjaśniające w stosunku do Gomar i stwierdził, że pod adresem jej siedziby znajduje się obiekt hotelowy, którego właścicielem jest spółka Glamur. Z analizy deklaracji rocznej PIT-4R za 2014 r. oraz informacji PIT-11, które wystawiła G.Sp. z o.o. wynika, że pracownikami tej spółki były jedynie osoby zatrudnione do obsługi hotelu P.w K. (recepcjoniści, pokojowe, kucharz, kelnerki, sprzątaczki itp.). Spółka G. nie zatrudniała pracowników budowlanych, posadzkarzy. Spółka ta z dniem 1 września 2015 r. została wykreślona na podstawie art. 96 ust. 8 i 9 ustawy o VAT z rejestru podatników podatku od towarów i usług.