Wyrok WSA w Lublinie z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn. I SA/Lu 516/19

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kowalczyk Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca) WSA Małgorzata Fita Protokolant referent stażysta Katarzyna Jacyniuk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi T. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2013 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w L. (organ) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. (organ I instancji) z [...] określającą T. G. (podatniczka), prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą P.W.T., zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług (VAT) za grudzień 2013 r. w wysokości [...] zł oraz obowiązek zapłaty kwoty [...] zł wykazanej w wystawionych fakturach jako VAT.

Według organu, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że podatniczka nie miała prawa do odliczenia VAT naliczonego ujętego w siedmiu fakturach (w sumie, według tych faktur, VAT naliczony wyniósł [...] zł) wystawionych na jej rzecz przez B. spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w P. (spółka B.). Faktury te bowiem opisywały nabycia przez podatniczkę materiałów i usług budowalnych, które w rzeczywistości nie zostały dokonane. Zatem są one tzw. pustymi fakturami, które nie dawały podatniczce prawa do odliczenia VAT naliczonego, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U.2011.177.1054 ze zm. w brzmieniu dla rozpatrywanego okresu rozliczeniowego - ustawa o VAT).

Organ motywował, że - zgodnie z treścią kolejno wystawianych faktur - spółka B. miała nabywać towary i usługi, opisywane później w fakturach wystawianych na rzecz podatniczki, od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością C., a spółka C. od spółek z ograniczoną odpowiedzialnością W. i N.

Spółka C. za lata 2013-2014 deklarowała kilkudziesięciomilionowe obroty. Jedynie za dwa miesiące wykazała zobowiązanie podatkowe, każdorazowo w nieznacznej wysokości. Natomiast za pozostałe okresy rozliczeniowe nadwyżkę VAT naliczonego nad należnym. Nie zatrudniała pracowników. Nie złożyła sprawozdania finansowego ani zeznania o wysokości osiągniętego dochodu bądź poniesionej straty. Deklarowane obroty nie miały związku z wystawianymi fakturami, między innymi na rzecz spółki B. Za październik 2013 r. spółka C. nie zadeklarowała żadnych czynności podlegających opodatkowaniu VAT, a w fakturach wystawionych na rzecz spółki B. opisała sprzedaż o wartości netto [...] zł, VAT [...] zł. Spółka C. początkowo miała wirtualną siedzibę, a później pod adresem prywatnego mieszkania. Jednak pracownik ochrony budynku nic nie wiedział o tym, aby w tym mieszkaniu miała być prowadzona działalność gospodarcza ani o spółce C. czy jej jedynym właścicielu - R. Ż. Od spółki C. nie udało się uzyskać dokumentów potwierdzających realizowanie przez nią transakcji w obrocie gospodarczym. Od sierpnia do grudnia 2013 r. spółka C. wystawiła na rzecz spółki B. 18 faktur opisujących fikcję. Efektem tych ustaleń faktycznych jest prawomocna decyzja wydana w stosunku do spółki C., orzekająca o jej obowiązku zapłaty kwot wykazanych jako VAT w nierzetelnych fakturach wystawianych między innymi na rzecz spółki B. (art. 108 ust. 1 ustawy o VAT).