Wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2019 r., sygn. II SA/Lu 507/19

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca) Sędziowie Asesor sądowy Jerzy Parchomiuk Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Protokolant Starszy asystent sędziego Jakub Polanowski po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 4 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi A. W. na uchwałę Rady Gminy [...] z [...] nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

Sygn. akt II SA/Lu [...]

U Z A S A D N I E N I E

Rada Gminy [...] w dniu [...] r. podjęła uchwałę nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy [...] dla fragmentu miejscowości O. i fragmentu miejscowości T. D. - etap I [...].

Uchwałę, w części dotyczącej ustaleń w zakresie zasad i warunków zabudowy terenu obsługi produkcji w gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych, oznaczonego symbolem 2RU, wprowadzających zakaz chowu i hodowli w zakresie obsady zwierzęcej przekraczającej łącznie 110 DJP, zaskarżył do Sądu A. W., wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w tej części.

Skarżący zarzucił, że uchwała w zaskarżonej części została wydana z istotnym naruszeniem prawa, w wyniku naruszenia:

- art. 1 ust. 3 w związku z art. 19 i art. 17 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945; dalej: u.p.z.p.), przez brak uwzględnienia interesu skarżącego jako właściciela działek położonych w obrębie ewidencyjnym [...], w gminie [...], oznaczonych numerami [...],

- art. 17 pkt 13 u.p.z.p. przez nieuwzględnienie jakichkolwiek zmian do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynikających ze zgłoszonej przez skarżącego uwagi,

- art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 2 w zw. art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 140 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny oraz art. 1 ust. 2 pkt 7 u.p.z.p. przez ograniczenie prawa do dysponowania przez skarżącego należącą do niego nieruchomością i jej zagospodarowania nieproporcjonalnie do celu koniecznego dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej oraz ponad usprawiedliwione potrzeby publiczne, a w konsekwencji nadużycie władztwa planistycznego gminy,