Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 23 października 2019 r., sygn. I SA/Gd 1436/19

Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Romała (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Irena Wesołowska, Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Sylwia Górny, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 października 2019 r. sprawy ze skargi J. M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 sierpnia 2016 r. nr SKO [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę 1.624 (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postepowania.

Uzasadnienie

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Decyzją z dnia 14 września 2015 r. Burmistrz Gminy (dalej: "Burmistrz", "organ pierwszej instancji") określił J. B. (dalej: "strona", "skarżący") łączne zobowiązanie pieniężne za 2011 r. w kwocie 3.077 zł.

W wyniku wniesionego od powyższej decyzji odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy") decyzją z dnia 9 sierpnia 2016 r. utrzymało ją w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że przedmiotem niniejszej sprawy jest określenie wysokości zobowiązania podatkowego należnego za położone w T. nieruchomości gruntowe (działki nr 72/4, 72/3, 71 i 70/1) o różnym przeznaczeniu. Kolegium wskazało, że ustalenia co do wysokości podatku oraz opisu nieruchomości nie były przez skarżącego kwestionowane - pochodzą one ze składanych przez niego deklaracji podatkowych; skarżący zaznaczył jednak, że deklaracje składa na żądanie organu podatkowego i nie uznaje się za podatnika podatku od nieruchomości, którym - jego zdaniem - powinien być samoistny posiadacz nieruchomości, tj. "A" S.A. z siedzibą w T. (dalej: "Spółka").

Organ odwoławczy podał, że w sprawach prowadzonych pod sygn. 873-877/13 ustalono, iż ww. nieruchomości Spółka sprzedała w dniu 21 czerwca 1999 r. "B" S.A. z siedzibą w S. Ta z kolei sprzedała je w dniu 8 maja 2000 r. J. B. Obydwie umowy sprzedaży zostały uznane (mocą wyroków sądów powszechnych) za bezskuteczne względem masy upadłości Spółki; sądy nakazały wydanie masie upadłości ww. nieruchomości. Kolegium podkreśliło, że wyroki sądów powszechnych nie podważyły przejścia własności nieruchomości na rzecz J. B. dokonanego w maju 2000 r., a jedynie pozwalały na to, aby wierzyciele uzyskali zaspokojenie swoich roszczeń w nieruchomości. W piśmie z dnia 12 października 2012 r. J. B. wyjaśnił, że wprawdzie nabył własność opisanych wyżej działek, jednakże nigdy nie objął ich w posiadanie; stwierdził, że tak w czasie zawarcia umowy, jak i w czasie kiedy zapadały kolejne wyroki sądowe, nieruchomościami władała Spółka prowadząc na nieruchomościach działalność gospodarczą. Wyjaśnił także, że nigdy nie zostały podjęte żadne czynności zmierzające do wykonania wyroku mówiącego o wydaniu nieruchomości masie upadłości.