Wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 września 2019 r., sygn. III SA/Lu 149/19

Przeciwdziałanie alkoholizmowi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Marcinowski Sędziowie: WSA Robert Hałabis (sprawozdawca) WSA Anna Strzelec Protokolant: Asystent sędziego Katarzyna Sugier po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 19 września 2019 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia Gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii na 2018 rok stwierdza, że zaskarżona uchwała została wydana z naruszeniem prawa.

Uzasadnienie

Sygn. akt III SA/Lu [...]

Uzasadnienie

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Wojewoda L. wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem uchwały Rady Gminy A. Nr [...] z dnia [...] grudnia 2017 r. w sprawie uchwalenia Gminnego Programu Profilaktyki i Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz Przeciwdziałania Narkomanii na 2018 rok.

Rada Gminy A. podejmując przedmiotową uchwałę powołała w jej podstawie prawnej m.in. przepis art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 487, z późn. zm.). Wojewoda zwrócił uwagę, że z przepisów powołanej ustawy wynika, że na radzie gminy spoczywa obowiązek uchwalania corocznie gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych. Organ stanowiący realizując ustawowy obowiązek opracowania takiego programu jest zobowiązany uwzględnić w jego treści wskazane w ustawie elementy. Dlatego program winien określać także realizację zadań wskazanych w art. 41 ust. 1 ustawy, a także określać zasady wynagradzania członków gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, stosownie do dyspozycji art. 41 ust. 5 ustawy. Pominięcie przez radę gminy uregulowania powyższych kwestii w uchwalanym programie skutkuje brakiem pełnej realizacji woli ustawodawcy i ma istotny wpływ na ocenę zgodności z prawem podjętej uchwały. Uchybienie wymogom pełnej regulacji, poprzez brak zawarcia w treści uchwały chociażby jednego z obligatoryjnych jej elementów skutkuje zaś nieważnością aktu w całości.