Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 lutego 2017 r., sygn. IV SA/Gl 460/16

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Miliczek-Ciszewska, Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik, Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2017 r. sprawy ze skargi M. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Burmistrz C. decyzją z dnia 1 kwietnia 2016 r. przyznał M.F. świadczenie pieniężne w formie zasiłku celowego na pokrycie kosztów leków w kwocie 25,00 zł i zasiłek celowy z przeznaczeniem na zakup płytek w kwocie 100 zł.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., w wyniku rozpatrzenia odwołania M.F. decyzją z dnia [...] r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że decyzja o przyznaniu pomocy w formie zasiłku celowego podejmowana jest na podstawie uznania administracyjnego. Tym samym spełnienie kryteriów przez osobę ubiegającą się o zasiłek nie oznacza, że istnieje po jej stronie roszczenie o przyznanie świadczenia pieniężnego. Organ rozpoznając wniosek o przyznanie zasiłku musi mieć na względzie nie tylko interes osoby wnioskującej, lecz także interesy innych osób będących w trudnej sytuacji materialnej. Skoro więc decyzja o przyznaniu zasiłku celowego wydawana jest w ramach uznania administracyjnego, organ nie jest zobowiązany do spełnienia żądań strony, która musi liczyć się z tym, że organ odmówi jej przyznania tego świadczenia lub jego rozmiar będzie różny od tego, który strona określiła we wniosku. Organ odwoławczy podkreślił, że przyznanie świadczenia z pomocy społecznej dla osoby znajdującej się w trudnej sytuacji życiowej, nawet jeśli jest związane z którąkolwiek okolicznością określoną w art. 7 ustawy o pomocy społecznej, nie jest prawem bezwarunkowym i nie wiąże się z przerzuceniem wszelkich kosztów utrzymania na organy pomocy społecznej będące dysponentami środków publicznych, przeznaczonych na realizację zadań pomocy społecznej. Osoby ubiegające się o świadczenia z pomocy społecznej muszą liczyć się z tym, że nie otrzymają świadczenia, o które wnioskowały, bowiem zależy to od możliwości finansowych poszczególnych ośrodków pomocy społecznej oraz od liczby potrzebujących. Organ odwoławczy dodał, że załatwiając sprawę dotyczącą przyznania zasiłku celowego z art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, organ powinien kierować się interesem obywatela, interesem społecznym oraz własnymi środkami. Uznanie nie pozwala organowi na dowolność w rozstrzygnięciu sprawy, ale też nie nakazuje mu spełnienia każdego żądania obywatela. Z przepisów regulujących tryb przyznawania zasiłku celowego wynika, że udzielając świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, organ kieruje się ogólną zasadą dostosowania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, przy uwzględnieniu potrzeb osób korzystających z pomocy, jeżeli potrzeby te odpowiadają celom i możliwościom pomocy społecznej. Organ wskazał, że wniosek o przyznanie pomocy finansowej na wyżej wymienione cele, M.F. złożył w dniu 9 marca 2016 r. Na podstawie wywiadu środowiskowego przeprowadzonego w tym samym dniu tj. 9 marca 2016 r. organ I instancji ustalił, że skarżący prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe, ma orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane na stałe, jest osobą długotrwale chorą i wymagającą stałego przyjmowania leków. Jego dochód w lutym 2016 r. tj. w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku, stanowił zasiłek stały w wysokości 604,00 zł, przyznany przez OPS C., zatem nie przekroczył kryterium dochodowego określonego w art. 8 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej tj. kwoty 634 zł. Organ pomocy społecznej ustalił również, że skarżący regularnie korzysta z pomocy celowej na zaspokajanie podstawowych potrzeb bytowych, a w marcu 2016 r. otrzymał następującą pomoc : zasiłek celowy na zakup żywności w wysokości 150 zł, zasiłek celowy na zakup środków czystości w wysokości 30 zł., zasiłek celowy na zakup leków w wysokości 200 zł, zasiłek celowy na zakup opału w wysokości 100 zł. Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy wskazał, że podziela stanowisko organu I instancji, iż M.F. spełnia wymogi formalne kwalifikujące go do otrzymania świadczenia pieniężnego w formie zasiłku celowego, gdyż jego dochód nie przekracza kryterium dochodowego, a ponadto występuje niepełnosprawność, długotrwała choroba, a także pogarszający się stan zdrowia. Jednocześnie organ odwoławczy podkreślił, że mając na uwadze wskazane na wstępie niniejszej decyzji zasiłki celowe przyznane M.F. uznał, iż organ pomocy społecznej nie pozostaje obojętny wobec sytuacji życiowej skarżącego i świadczy tę pomoc w zakresie przyjętym przez wyżej wymienioną ustawę o pomocy społecznej. Podniósł, że organy odpowiedzialne za udzielenie pomocy, dysponują ograniczonymi środkami finansowymi. Rozpoznając wniosek o przyznanie zasiłku celowego, organ pomocy społecznej musi mieć na względzie nie tylko interes osoby wnioskującej o zasiłek, ale również interesy innych osób będących w trudnej sytuacji materialnej i potrzebujących wsparcia. Organ odwoławczy podkreślił, że w ramach możliwości finansowych organu pomocy społecznej, skarżący korzysta z różnych form pomocy. Jeżeli zatem organ oceniając z jednej strony sytuację materialną i osobistą wnioskodawcy, a z drugiej strony własne możliwości finansowe - w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc i hierarchię zgłoszonych przez nich żądań - uzna, że nie istnieje możliwość przyznania zasiłku w takiej wysokości, jak tego oczekuje osoba wnosząca o pomoc, to decyzji takiej, nie można zarzucić naruszenia prawa.