Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 lutego 2017 r., sygn. I SA/Gl 1116/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja-Klimczyk, Sędziowie WSA Wojciech Gapiński, Teresa Randak (spr.), Protokolant Dominika Zabielska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2017 r. sprawy ze skargi A S.A. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2006 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 12.614 (dwanaście tysięcy sześćset czternaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia (...) r. nr (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej "SKO" lub "Kolegium"), działając m.in. na podstawie art. 233 § 1 pkt 3, art. 239, art. 239a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.), dalej "O.p." utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy M. z dnia (...) r. nr (...) w sprawie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2006 r. w kwocie (...) zł.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy przedstawił ustalony w sprawie stan faktyczny i argumentację prawną.

Wójt Gminy M. decyzją z dnia (...) r. nr (...) odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2006 r. w kwocie (...) zł.

W odwołaniu Spółka wskazała, że Wójt Gminy przyczynił się do uchylenia decyzji określających wymiar podatku od nieruchomości za rok 2006 w związku z powyższym wniosek A. S.A. o zwrot nadpłaty w podatku od nieruchomości należnej za 2006 r. w kwocie (...) zł. wraz z przysługującym oprocentowaniem, jest w pełni zasadny.

SKO, rozpoznając odwołanie, wskazało, że kwestie związane z oprocentowaniem nadpłaty reguluje art. 78 Ordynacji podatkowej. W art. 78 § 3 Ordynacji podatkowej wskazano przypadki, w których oprocentowanie przysługuje. Zasadą jest oprocentowanie wszystkich nadpłat, od której to zasady przewidziane są nieliczne wyjątki. Oprocentowanie stanowi bowiem w istocie rodzaj rekompensaty za niezgodne z prawem przetrzymywanie pieniędzy podatnika lub innego podmiotu zobowiązanego. W świetle art. 78 § 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej oprocentowanie przysługuje w przypadkach przewidzianych w art. 77 § 1 pkt 1 lit. a-d od dnia wydania decyzji o zmianie lub uchyleniu decyzji, jeżeli organ podatkowy nie przyczynił się do powstania przesłanki zmiany lub uchylenia decyzji, a nadpłata nie została zwrócona w terminie. Tylko zatem w przypadku, gdy uchylenie decyzji było spowodowane przesłankami niezależnymi od organu podatkowego a zwrotu dokonano w terminie oprocentowanie nie przysługuje. Wymaga to jednak zaistnienia dwóch przesłanek: pierwszej, że organ nie przyczynił się do powstania przesłanki zmiany lub uchylenia decyzji określającej wysokość zobowiązania i drugiej, że organ dokonał zwrotu nadpłaty w terminie. Obie te przesłanki muszą zaistnieć łącznie. Z akt sprawy wynika, że organ podatkowy I instancji w żaden sposób nie przyczynił się do uchylenia wydanych decyzji w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2006 r. dla A. S.A. w K.. Wójt Gminy M. na każdym etapie postępowania podatkowego działał w oparciu o posiadane materiały, opinie, ekspertyzy, literaturę fachową, wyroki sądów administracyjnych czy Trybunału Konstytucyjnego. Bezpodstawne jest twierdzenie podatnika jakoby działanie organu podatkowego "było wręcz działaniem dokonywanym z premedytacją, przy pełnej świadomości, iż decyzja zakładająca taki sposób opodatkowania nie może się ostać w obiegu prawnym". To, że SKO w K. nie podzielało pewnych twierdzeń organu I instancji nie oznacza wcale, że organ ten przyczynił się do uchylenia własnych decyzji. We wszystkich decyzjach uchylających decyzje organu I instancji Kolegium powoływało się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.09.2011 r., sygn. akt P 33/09 oraz wyroki NSA sygn. akt II FSK 1003/12 z dnia 31.07.2012 r. oraz sygn. akt II FSK 1048/12 z dnia 13.09.2012 r. Oczekując na ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego Kolegium zawiesiło z urzędu postępowanie w sprawie uzależniając wydanie decyzji od stanowiska Trybunału Konstytucyjnego. Do czasu wydania wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt 33/09 w tożsamych sprawach dotyczących określenia wysokości zobowiązania podatkowego A. S.A. za lata 2003-2004 organ podatkowy II instancji jak i wojewódzkie sądy administracyjne utrzymywały w mocy decyzje organów podatkowych I instancji. Organ podatkowy I instancji wydał wcześniejsze decyzje w oparciu o identyczny materiał dowodowy. Przed wydaniem wyroku przez Trybunał Konstytucyjny zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz jego analiza były zdaniem Kolegium i sądów wystarczające i w żaden sposób nie uzasadniały konieczności uchylenia decyzji podatkowych. Po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2011 r. Kolegium jak i WSA w Gliwicach zaczęły uchylać decyzje podatkowe kierując je do ponownego rozpatrzenia. Tak więc powodem uchylenia decyzji organu I instancji było rozstrzygniecie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. sygn. akt P 33/09 oraz późniejsze wyroki NSA w Warszawie sygn. akt II FSK 1003/12 z dnia 31 lipca 2012 r. oraz sygn. akt II FSK 1048/12 z dnia 13 września 2012 r. Kolegium nie podzieliło twierdzeń pełnomocnika strony, że postępowanie dowodowe sprowadzało się "wyłącznie do gromadzenia dowodów dostarczanych przez podatnika". Kolegium zgodziło się natomiast z organem I instancji, iż dowodem na to, że organ podatkowy nie przyczynił się do powstania przesłanki zmiany decyzji jest fakt, że po stwierdzeniu, że 77 obiektów budowlanych znajdujących się pod ziemią na terenie gminy M. posiada wartości zerowe wezwał podatnika do podania ich wartości podatkowych na dzień 1 stycznia 2005 r. W odpowiedzi Spółka poinformowała, iż nie posiada żadnych danych, które według stanu na dzień 1 stycznia 2005 r. pozwoliłyby określić ich wartość rynkową. Wobec powyższego organ I instancji powołał biegłych celem dokonania wyceny ww. obiektów budowlanych. Powołani biegli dokonali wnikliwych i dokładnych oględzin obiektów podziemnych a następnie na podstawie posiadanej wiedzy i materiałów dokonali ich wyceny. Stwierdzili m.in., że niektóre z nich wbrew twierdzeniom podatnika nie znajdują się na terenie gminy M. Następnie w lutym 2012 r. organ I instancji powołał biegłego rzeczoznawcę majątkowego Pana K. S. w celu wydania opinii na temat, które obiekty stanowiące w 2006 r. własność A. S.A. i związane z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością gospodarczą, zlokalizowane pod powierzchnią ziemi, położone w granicach administracyjnych Gminy M. a nieujęte przez podatnika w podstawie opodatkowania podatkiem od nieruchomości, stanowią budowle bądź urządzenia budowlane w rozumieniu prawa budowlanego bądź innych przepisów rangi ustawowej. Wynika z tego jednoznacznie, że organ I instancji brał czynny udział w postępowaniu podatkowym i nie przyczynił się do powstania przesłanek do uchylenia wydanych przez niego decyzji podatkowych określających A. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2006 r. Zdaniem składu orzekającego Kolegium oprocentowanie zwróconej nadpłaty nie przysługuje Spółce z uwagi na dwie okoliczności tj. nadpłata została zwrócona w terminie zgodnie z art. 77 § 3 Ordynacji podatkowej, a organ podatkowy nie przyczynił się do powstania przesłanki uchylenia swej decyzji. SKO uznało, że w sprawie nie mają zastosowania art. 78 § 1, art. 78 § 3 pkt 1, art. 73 § 1 pkt 1, art. 78 § 4 oraz art. 78a Ordynacji podatkowej. Zdaniem Kolegium, organ podatkowy w oparciu o art. 77 § 3 oraz art. 78 § 3 pkt 2 dokonał prawidłowego obliczenia nadpłaty i w przewidzianym terminie dokonał zwrotu nadpłaty wynikającej z różnicy między podatkiem wpłaconym, a podatkiem wynikającym z decyzji z dnia (...) r. W konsekwencji Kolegium uznało, że Spółce nie przysługuje oprocentowanie od zwróconej kwoty wyegzekwowanej należności podatku od nieruchomości za 2006 r. oraz zwróconych wyegzekwowanych odsetek tym samym nie występuje nadpłata w kwocie (...) zł. W konsekwencji SKO uznało wniosek A. za niezasadny.