Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 16 listopada 2016 r., sygn. IV SA/Gl 71/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Miliczek - Ciszewska Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.) Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 r. sprawy ze skargi D. B. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia[...]r. Komendant Wojewódzki Policji w K. utrzymał w mocy decyzję – rozkaz personalny Komendanta Powiatowego Policji w W. z dnia [...] r. w przedmiocie zwolnienia D. B. ze służby w Policji. W uzasadnieniu wskazał, że wymienionym rozkazem personalnym Komendant Powiatowy Policji w W. - na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - zwolnił skarżącego ze służby w Policji z dniem 30 września 2015 r. i nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego, w tym art. 41 ust. 3 przedmiotowej ustawy poprzez przyjęcie, że ustalenia poczynione w postępowaniu dyscyplinarnym są wystarczające do zastosowania wobec niego w/w przepisu oraz zarzut naruszenia przepisów proceduralnych, w tym zwłaszcza art. 108 kpa poprzez nieuzasadnione nadanie decyzji rygom natychmiastowej wykonalności oraz art. 7, art. 77 i art. 80 kpa poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności sprawy. Organ odwoławczy wskazał, że materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, zgodnie z którym policjanta zwalnia się ze służby w przypadku wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby. Podkreślił, że cytowany przepis należy do norm prawnych o charakterze ius cogens, tj. bezwzględnie wiążących, jego zastosowanie nie może być wolą stron wyłączone lub ograniczone, co oznacza, że w przypadku zaistnienia wskazanej w nim przesłanki, wypełniona musi zostać jego dyspozycja, tj. zwolnienie policjanta ze służby. W toku prowadzonego postępowania organ administracji powinien ustalić wyłącznie, czy policjantowi wymierzono prawomocnym orzeczeniem właściwego przełożonego dyscyplinarnego, karę dyscyplinarną wydalenia ze służby. Powyższe jest bowiem konieczną i jednocześnie wystarczającą przesłanką rozwiązania z funkcjonariuszem stosunku służbowego na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji. Organ odwoławczy podniósł, że w sprawie niniejszej brak jest podstaw do czynienia jakichkolwiek dodatkowych ustaleń, gdyż celem prowadzonego postępowania nie jest i nie może być — weryfikacja ustaleń zawartych w prawomocnym orzeczeniu przełożonego dyscyplinarnego. Podkreślił, że wobec tego, nie znajdują uzasadnienia zarzuty dotyczące nieprzeprowadzenia przez organ I instancji postępowania dowodowego. Dodał, że w obowiązującym stanie prawnym, prawomocność orzeczenia dyscyplinarnego oznacza, iż orzeczenie to nie podlega już zaskarżeniu za pomocą zwykłych środków zaskarżenia. Orzeczenie takie kończy formalnie postępowanie dyscyplinarne, tworząc stan rzeczy osądzonej oraz rodzi domniemanie prawdziwości ustaleń dotyczących rozstrzygnięcia i ich zgodności z prawem. Organ podkreślił, że zgodnie z art. 135k ust. 1 zd. 1 ustawy o Policji, postępowanie dyscyplinarne jest dwuinstancyjne, a według art. 135o ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy, orzeczenie staje się prawomocne w dniu wydania orzeczenia przez organ odwoławczy. Kara wydalenia ze służby oznacza zwolnienie ze służby w Policji ( art. 134f ustawy o Policji). Z kolei art. 135o ust. 4 tej ustawy stanowi, że przełożony właściwy w sprawach osobowych, po uprawomocnieniu się orzeczenia, niezwłocznie wykonuje karę wydalenia ze służby poprzez wydanie rozkazu personalnego o zwolnieniu ukaranego policjanta ze służby. Organ wskazał, że w rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostaje okoliczność, iż Orzeczeniem nr [...] z dnia [...] r. Komendant Powiatowy Policji w W. uznał D.B. winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej, określonym w art. 132 ust. 3 pkt 6 ustawy o Policji - zgodnie z którym, naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności stawienie się do służby w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka oraz spożywanie alkoholu lub podobnie działającego środka w czasie służby albo w obiektach lub na terenach zajmowanych przez Policję - i wymierzył mu karę dyscyplinarną wydalenia ze służby. Po rozpatrzeniu wniesionego przez D.B. odwołania, wyższy przełożony dyscyplinarny - Komendant Wojewódzki Policji w K., orzeczeniem nr [...] z dnia [...]r. utrzymał w mocy orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w W. Organ podkreślił, że realizując dyspozycję przepisu art. 135o ust. 4 ustawy o Policji, wobec zaistnienia stanu faktycznego określonego w hipotezie normy prawnej zawartej w art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, Komendant Powiatowy Policji w W. rozkazem personalnym z dnia [...]r. rozwiązał z D. B. stosunek służbowy z dniem [...]r.