Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. II SA/Ol 881/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 r. sprawy ze skargi J. P. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie grzywny w celu przymuszenia oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia "[...]" Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 119 i 121 § 2 i § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1619 ze zm., dalej jako: u.p.e.a.), nałożył na J. P. grzywnę w wysokości 2.000 zł w celu przymuszenia wykonania obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym nr "[...]" z dnia 9 kwietnia 2015r. W uzasadnieniu wskazano, że decyzją z dnia 2 lutego 2015r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał J. P. rozbiórkę obiektu budowlanego konstrukcji metalowej, zlokalizowanego w obrębie działki nr "[...]" (wzdłuż granicy z działką nr "[...]") przy ul. O. w K. oraz uporządkowanie terenu po rozbiórce tego obiektu. Podano, że oględziny przeprowadzone przez pracowników organu w dniu 11 marca 2015r. potwierdziły niedopełnienie obowiązku objętego powyższą decyzją. W związku z tym organ wystosował do zobowiązanego upomnienie, doręczone w dniu 18 marca 2015r., wzywające do realizacji obowiązku wskazanego w przedmiotowej decyzji. Wobec niewykonania egzekwowanego obowiązku, co zostało protokolarnie potwierdzone w dniu 27 marca 2015r., organ wystawił w dniu 9 kwietnia 2015r. tytuł wykonawczy, doręczony zobowiązanemu w dniu 13 kwietnia 2015r., wszczynając wobec J. P. postępowanie egzekucyjne. Wskazano, że z treści art. 121 § 4 u.p.e.a. wynika, że jeżeli egzekucja dotyczy spełnienia obowiązku wynikającego z przepisów Prawa budowlanego, grzywna w celu przymuszenia jest jednorazowa. Dla ustalenie wysokości grzywny w celu przymuszenia wykonania obowiązku przymusowej rozbiórki innego obiektu budowlanego niż budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane (przedmiotowy obiekt nie spełnia ustawowych kryteriów przewidzianych dla budynków) stosuje się przepisy art. 121 § 2 u.p.e.a. W myśl tych przepisów grzywna w celu przymuszenia nie może przekraczać kwoty 10.000 zł. Podano, że przywołana regulacja prawna ustala tylko górne granice grzywny w celu przymuszenia, pozostawiając organowi egzekucyjnemu swobodę ustalania ich wysokości w konkretnym przypadku. Przy czym nie jest to uznanie dowolne, ponieważ organ ustalając wysokość grzywny w celu przymuszenia nie może przekroczyć granic wyznaczonych przez zasady ogólne postępowania egzekucyjnego w administracji, a w szczególności zasady racjonalnego działania (art. 7 § 2 u.p.e.a.) i zasady niezbędności (art. 7 § 3 u.p.e.a.). Z zasad tych wynika obowiązek organu zastosowania wobec zobowiązanego takiej dolegliwości, która jest niezbędna do realizacji ciążącego na nim obowiązku. Szczególnie w sytuacji, gdy grzywna może być nałożona tylko raz, jej wysokość powinna realnie wpływać na wykonanie egzekwowanego nakazu. Podniesiono, że zobowiązany może uwolnić się od zapłacenia grzywny, wywiązując się z ciążącego na nim obowiązku. Podano, że wymierzona grzywna nie ma charakteru sankcji za niewykonanie obowiązku, a jedynie ma odpowiednio zmotywować do jego realizacji. Organ egzekucyjny winien więc zastosować wobec zobowiązanego grzywnę w takiej wysokości, aby spełnienie prawomocnego nakazu było dla niego bardziej opłacalne niż zapłacenie grzywny w celu przymuszenia. W świetle powyższych rozważań organ wskazał, iż biorąc pod uwagę oszacowane przez organ koszty realizacji decyzji o nakazie rozbiórki oraz długość okresu, w którym zobowiązany zwleka z realizacją obowiązku, nałożoną grzywnę należy uznać, iż środek egzekucyjny zastosowano zgodnie z zasadą racjonalnego działania i zasadą niezbędności. Ustalenie wysokości grzywny w niższej kwocie pozbawiłoby zastosowany środek egzekucyjny jego podstawowego celu, gdyż nie byłby wystarczająco dolegliwy, aby skutecznie przymusić do realizacji obowiązku określonego w egzekwowanym nakazie.