Wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 listopada 2015 r., sygn. II SA/Kr 1129/15

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: NSA Joanna Tuszyńska (spr.) NSA Anna Szkodzińska Protokolant: specjalista Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. sprawy ze skargi A.B.-C. na uchwałę Rady Gminy Kościelisko z dnia 25 lutego 2015 r. nr IV/27/15 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Siwej Polany we wsi Witów skargę oddala.

Uzasadnienie

A. B. wniósł w dniu 11 sierpnia 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Kościelisko

z dnia 25 luty 2015 r., Nr IV/27/15 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru urbanistycznego Siwej Polany w Witowie, zarzucając rażące naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, określonych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a także istotne naruszenie trybu sporządzania planu, "co z mocy prawa skutkuje nieważnością przedmiotowej uchwały, a przy tym w istotnym stopniu narusza prawa i interesy skarżącego". Wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniósł, że postanowienia miejscowego planu są sprzeczne z zapisami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Kościelisko, co narusza dyspozycję art. 20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (zarzut I). Zgodnie z postanowieniami studium dopuszczalne jest wykorzystanie przedmiotowego terenu na cele związane z gospodarką hodowlaną, z możliwością zabudowy związanej z działalnością rolniczą, a przede wszystkim zabudowy pasterskiej. Ponadto z treści studium wynika, że istniejące (w dacie jego uchwalenia, tj. w 2010 roku) obiekty budowlane w rozproszeniu mogą być utrzymane z dopuszczeniem remontów i modernizacji. Natomiast wprowadzone do planu postanowienia wykluczają jakąkolwiek zabudowę, w tym również pasterską. Z punktu widzenia interesów skarżącego, tak daleko idące ograniczenia w prawie własności nieruchomości, nie znajdują żadnego uzasadnienia w świetle przesłanek, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Naruszenie prawa własności polega na tym, że uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, sprzecznie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, wpływa na ukształtowanie sposobu wykonywania prawa własności. Skarżący w praktyce nie jest w stanie wykonywać jakichkolwiek uprawnień właścicielskich w obrębie nieruchomości, albowiem uchwała zakazuje jakiegokolwiek zagospodarowania terenu działek ewid. nr [...], nr [...] i nr [...].