Wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 lutego 2015 r., sygn. II SA/Kr 1685/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak (spr.) Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Jacek Bursa Protokolant: Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2015 r. sprawy ze skargi W. K. na uchwałę nr 370/XLVIII/2010 Rady Gminy Podegrodzie z dnia 16 lipca 2010 r. w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Podegrodzie I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej w zakresie: - § 5 ust. 1 pkt 10 co do zdania "Zmniejszenie wyznaczonej planem nieprzekraczalnej linii zabudowy wymaga zgody zarządcy drogi"; - § 8 ust. 7; - § 72 ust. 14; II. zasądza od Rady Gminy Podegrodzie na rzecz skarżącego W. K. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Rada Gminy Podegrodzie uchwałą nr 370/2010 z dnia 16 lipca 2010 r. uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy Podegrodzie.

Pismem z dnia 21 sierpnia 2014 r. W. K. wezwał Radę Gminy Podegrodzie do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę opisanej wyżej uchwały polegającą na:

1) usunięciu z treści § 5 ust. 1 pkt 10 uchwały zapisu: "Zmniejszenie wyznaczonej planem nieprzekraczalnej linii zabudowy wymaga zgody zarządcy drogi";

2) usunięcie zapisu § 8 ust. 7 uchwały;

3) usunięcie zapisu § 72 ust. 14 uchwały.

W. K. podniósł, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego nie może zawierać norm odsyłających czy też otwartych pozwalających innym podmiotom niż rada gminy na indywidualne uzgadnianie odstępstw od planu. W. K. powołał się na wyrok WSA w Krakowie z dnia 23 marca 2007 r. sygn. akt II SA/Kr 1148/06, rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia 7 kwietnia 2006 r. znak: [...] oraz rozstrzygniecie nadzorcze Wojewody Świętokrzyskiego z dnia 8 maja 2012 r. znak: [...], a także wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 2066/09. Ponadto W. K. przywołał treść art. 3 i art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i zarzucił, że wątpliwości budzi scedowanie w kwestionowanej uchwale kompetencji gminy do określania przeznaczenia terenu na zarządcę drogi (§ 5 ust. 1 pkt 10; § 8 ust. 7; § 72 ust. 14 uchwały). Zdaniem W. K. rada gminy nie może upoważniać kogokolwiek do decydowania, czy określone rozwiązania inwestycyjne odpowiadają ustalonym przez nią w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zasadom (por. wyrok NSA z dnia 6 kwietnia 2011 II OSK 124/11). W. K. zarzucił, że w kwestionowanej uchwale uprawnienia zarządcy dróg są niezwykle szerokie i wchodzą w zakres wyłącznych kompetencji rady gminy. Podkreślił też, że ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w ogóle nie przewiduje możliwości cedowania uprawnień gminy do ustalania planów na inne podmioty. Ponadto zaznaczył, że zgodnie z art. 17 pkt 6b ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym właściwy zarządca drogi zarządca drogi uzgodnił projekt planu w zakresie dotyczącym jego właściwości, na etapie jego sporządzania i brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do zapisania w planie uzyskania dodatkowego uzgodnienia z zarządcą drogi w tym zakresie.