Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 listopada 2014 r., sygn. II SA/Wa 1188/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.), Sędziowie WSA Ewa Pisula - Dąbrowska, Olga Żurawska - Matusiak, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 r. sprawy ze skargi P.D. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej oddala skargę

Uzasadnienie

Sygn. akt II SA/Wa 1188//14

UZASADNIENIE

Raportem z dnia [...] września 2013 r. P. D. zwrócił się do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji o wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej. Potrzebę posiadania broni uzasadniał tym, iż od [...] grudnia 1999 r. pełni służbę w Samodzielnym Pododdziale Antyterrorystycznym Policji w B., zaś podczas służby wielokrotnie brał udział w akcjach i operacjach bojowych wymierzonych przeciwko członkom zorganizowanych grup przestępczych o charakterze zbrojnym. Zdarzało się, że przestępcy podczas zatrzymywania lub w toku procesu karnego, kierowali groźby pod jego adresem. Wskazał również, że często w takich działaniach brał udział w ubraniu cywilnym, co umożliwiało jego identyfikację.

[...] Komendant Wojewódzki Policji decyzją nr [...] z dnia [...] marca 2014 r., na podstawie art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j.t. Dz. U.z 2012 r., poz. 576 ze zm.), odmówił P. D wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej w celu ochrony osobistej.

W uzasadnieniu podał, iż zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, organ Policji wydaje pozwolenia na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni, przy czym w przypadku broni palnej do ochrony osobistej, za ważną przyczynę uważa się w szczególności stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia. Organ stwierdził, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstawy do uznania o stałym, realnym i ponadprzeciętnym zagrożeniu życia lub zdrowia wnioskodawcy lub jego rodziny. Zdarzenia związane z wypowiadaniem gróźb, które miały miejsce w związku z wykonywaną służbą w Policji, we wszystkich przypadkach były kierowane do grupy funkcjonariuszy biorących udział w akcji, a nie jednoosobowo do strony, co wynika z protokołu jej przesłuchania. W ocenie organu obawy o własne bezpieczeństwo, jak i o bezpieczeństwo rodziny, wynikające z charakteru dotychczas wykonywanej pracy, są subiektywne.