Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 listopada 2014 r., sygn. VII SA/Wa 972/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Cieśla, , Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły (spr.), Protokolant starszy referent Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. sprawy ze skargi B P i T P na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2014 r., znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez B P i T P jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2013 r. znak: [...], wydana w postępowaniu nadzwyczajnym, w trybie stwierdzenia nieważności decyzji.

Postępowanie to uruchomione zostało na wniosek skarżących, którzy w piśmie z dnia 28 listopada 2013 r. zwrócili się o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] z dnia [...] grudnia 1993 r. znak [...] utrzymanej w mocy decyzją Wojewody [...]z dnia [...] lutego 1994 r. znak: [...] Wskazanym orzeczeniem z dnia [...] grudnia 1993 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w [...] nakazał T P rozbiórkę budynku letniskowego w miejscowości [...], gm. [...], na działce nr ewid. [...], w terminie do dnia [...] lutego 1994 r. Kwestionując to orzeczenie skarżący wskazali, iż dotknięte jest wadą wymienioną (jak podali we wniosku) w art. 156 § 1 pkt 6 k.p.a., albowiem jest niewykonalne i niewykonalność ta ma charakter trwały. Uzasadniając swoje stanowisko podali, że nie można żądać rozbiórki budynku, który nie istnieje. Wyjaśnili, że na ww. działce o nr ewid. [...] znajduje się budynek, ale o zupełnie innych parametrach niż opisany w kwestionowanych decyzjach.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] lutego 2014 r., znak: [...]stwierdził nieważność decyzji Wojewody [...]z dnia [...] lutego 1994 r., znak: [...] oraz poprzedzającej jej wydanie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w [...]z dnia [...] grudnia 1993 r., znak: [...] w części dotyczącej określenia terminu rozbiórki, w pozostałej części odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji. W uzasadnieniu orzeczenia wskazał na to, iż weryfikowane decyzje wydane zostały w oparciu o przepis art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r., w przedmiocie rozbiórki domku letniskowego znajdującego się na działce nr ewid. [...] we wsi [...], gm. [...]. Sporna inwestycja została zrealizowana na terenie, na którym zgodnie z obowiązującym wówczas planem miejscowym nie była dopuszczalna zabudowa. Tego rodzaju obiekt (zrealizowany niezgodnie z przepisami, bo bez pozwolenia na budowę oraz na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę), stosownie do przepisu art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r., podlegał przymusowej rozbiórce. Właściwy organ przy spełnieniu dyspozycji tego przepisu zobligowany był do wydania decyzji nakazującej rozbiórkę. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, albowiem obiekt zrealizowano bez pozwolenia na budowę, nadto sprzecznie z planem miejscowym, który nie dopuszczał na przedmiotowym terenie zabudowy. W tym też kontekście organ nie stwierdził wady w weryfikowanych decyzjach. Nie stwierdził także, aby były one dotknięte wadą niewykonalności. Przypomniał, iż niewykonalność decyzji zarzucili wnioskodawcy postępowania wskazując, że dokumentacja techniczna sporządzona na potrzeby wydania weryfikowanych decyzji dotyczy budynku o wymiarach 6,40 m x 7,80 m przykrytego dachem dwuspadowym oraz usytuowanego na ławach fundamentowych, podczas gdy ich budynek ma wymiary 10,62 m x 10,65 m i przykryty jest dachem wielospadowym, pokrytym papą. Skarżący dodali, że o powyższym powzięli wiedzę w dniu [...] sierpnia 2012 r. w związku z przeprowadzaną przez PINB w [...] kontrolą. Organ w tym kontekście zauważył m. in., iż okoliczność, że protokół z kontroli przestrzegania i stosowania prawa sporządzony niemal 30 lat po wydaniu decyzji w przedmiocie rozbiórki, nie stanowi o niewykonalności decyzji, ani nie podważa wiarygodności twierdzeń zawartych w protokole z dnia [...] listopada 1993 r., którego ustalenia stały się podstawą wydania inkryminowanej decyzji. Opisane wyżej zastrzeżenia do protokołu z 1993 r. nie były podnoszone ani w odwołaniu od decyzji z dnia [...] grudnia 1993 r., ani we wniosku B P o wznowienie postępowania. Organ wyjaśnił przy tym, że skarżąca wystąpiła z wnioskiem o wznowienie, ale na jej żądanie zostało ono zawieszone, a po upływie terminu 3 lat i braku żądania podjęcia, wniosek o wznowienie uznano za wycofany. I w końcu, organ wskazał, że weryfikowane decyzje należało uznać za wadliwe jedynie w części, w jakiej określają termin rozbiórki obiektu. Organ podał, że orzeczenie w tym zakresie zapadło bez podstawy prawnej. Z tego też powodu stwierdził nieważność badanych decyzji w części. W pozostałym zakresie uznał zaś, iż badane decyzje, tj. tak decyzja Wojewody [...] , jak i utrzymana nią w mocy decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w [...]nie są dotknięte żadną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.