Wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. VII SA/Wa 486/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Sędzia WSA Bożena Więch - Baranowska (sprawozdawca), Protokolant starszy referent Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 lipca 2014 r. sprawy ze skargi J. S. i T. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2013 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala.

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją znak [...] wydaną [...] grudnia 2013 r. na podstawie art. 138 § 1pkt 1 w zw. Z art. 127 § 3Kpa ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz.267) po rozpatrzeniu wniosku J. S. i T. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy, zakończonej decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2013 r., znak [...], odmawiającą stwierdzenia, nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2012 r., znak [...]; uchylającej w całości decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 2012 r., znak [...] (wnoszącą sprzeciw wobec wniesionego przez K. G. zgłoszenia zamiaru budowy przydomowej oranżerii o powierzchni 7 m2, na terenie działki nr ewidencyjny [...], położonej w P. przy ul. R.), i umarzającej postępowanie organu pierwszej instancji - utrzymał w mocy objętą wnioskiem decyzję z dnia [...] października 2013 r.

Organ podniósł, że w przedmiotowej sprawie objęta wnioskiem decyzja nie jest dotknięta żadną z wad wskazanych w art. 156 § 1 kpa. Decyzja będąca przedmiotem weryfikacji została wydana w oparciu o właściwą podstawę prawną, nie narusza przepisów o właściwości, a także nie dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Ponadto decyzja ta nie zawiera wady powodującej jej nieważność z mocy prawa, a w razie jej wykonania nie wywołałaby czynu zagrożonego karą oraz nie była w dniu wydania i nie jest trwale niewykonalna. Zaskarżona decyzja nie wypełnia także - wbrew zarzutowi Skarżących - przesłanki rażącego naruszenia prawa. Organ podał, że zgodnie z orzecznictwem z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 Kpa) mamy do czynienia wtedy, gdy treść decyzji jest jednoznacznie sprzeczna z treścią określonego przepisu prawa i gdy rodzaj tego naruszenia powoduje, że decyzja taka nie może być zaakceptowana jako rozstrzygnięcie wydane przez organy praworządnego państwa. Nie można zatem jako rażąco naruszającego prawo traktować rozstrzygnięcia wynikającego z odmiennej interpretacji danego przepisu, nawet jeżeli później zostanie ono uznane za nieprawidłowe (por. wyrok NSA z dnia 09 marca 2000 r., sygn. akt I SA/Ka 1582/98). Nie jest dopuszczalne "podciąganie" wypadków zwykłego naruszenia prawa pod naruszenie kwalifikowane, rażące, ani - tym bardziej - uznawanie za naruszające prawo sytuacji, gdzie nie jest wyjaśnione, czy do naruszenia prawa w ogóle doszło. Zakaz ten znajduje mocne oparcie w konstytucyjnej zasadzie zaufania do prawa, wywodzącej się z idei państwa prawnego, określonej w art. 2 Konstytucji (por. wyrok NSA z dnia 18 lutego 2000 r., sygn. akt V SA 463/99). Ponadto, zgodnie z orzecznictwem naruszenie prawa kwalifikuje się jako rażące, mając na uwadze skutki społeczno-gospodarcze naruszenia prawa (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 listopada 2005 r., sygn. VII SA/Wa 513/05), a także biorąc pod uwagę skutki tego naruszenia dla strony - miałyby być one dotkliwe i ich dotkliwość dla strony