Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 18 czerwca 2014 r., sygn. II SA/Sz 75/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak, Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.),, Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Białas-Gołąb, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi R. G. na orzeczenie Komendanta Policji z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary dyscyplinarnej ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku oddala skargę.

Uzasadnienie

Orzeczeniem z dnia [...], wydanym na podstawie

art. 133 ust. 1 i art. 135j ust. 1 pkt 3 oraz art. 134 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.) Komendant Miejski Policji

uznał funkcjonariusza policji R.G. winnym, że w dniu

[...] r. w sposób nieprawidłowy realizował ciążący na nim obowiązek przestrzegania zasad użytkowania broni palnej i obchodzenia się z nią w ten sposób,

że po zakończeniu służby podczas zdawania przydzielonej broni typu [...] wraz z 32 sztukami amunicji Parabellum 9 mm do pomieszczenia przechowywania broni oznaczonego nr [...] w Wydziale Ruchu Drogowego KMP

oddał niekontrolowany strzał, tj. o czyn z art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy

o Policji w związku z § 18 ust. 1 zarządzenia nr 852 Komendanta Głównego Policji

z dnia 20 lipca 2011r. w sprawie zasad przyznawania i użytkowania broni palnej przez policjantów i jednocześnie ukarał wskazanego funkcjonariusza wymierzając mu za to przewinienie karę dyscyplinarną ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku.

Kwestionując wskazane orzeczenie R.G. złożył od niego odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości oraz

o uniewinnienie i całkowite oczyszczenie z zarzutów.

Odwołujący zarzucił podjętemu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawy o Policji poprzez nieuwzględnienie jego wniosków dowodowych, przyznanie wiarygodności zeznaniom funkcjonariusza M.P. oraz ujęcie w uzasadnieniu orzeczenia stanu, który nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości. Ponadto, zdaniem odwołującego, zarzucono mu popełnienie przewinienia w oparciu o akt prawny nie będący powszechnie obowiązującym źródłem prawa, z którym nie został zapoznany, co jego zdaniem stanowi o konieczności umorzenia postępowania dyscyplinarnego z uwagi na jego bezprzedmiotowość. Według odwołującego błędem było też niezawieszenie postępowania dyscyplinarnego do czasu prawomocnego zakończenia, prowadzonego przez prokuraturę, postępowania karnego.