Wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn. II SA/Lu 767/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędziowie Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] r., nr [...] w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta oddala skargę.

Uzasadnienie

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wojewoda L. domagał się stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] Nr [...] w sprawie uchwalenia zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Ł., w części obejmującej teren nie opisany odrębnym symbolem, zlokalizowany pomiędzy obszarem o symbolu 22 KS, a drogą o symbolu 021 KD, znajdujący się na załączniku Nr 3 do uchwały. W uzasadnieniu wniosku stwierdzono, że uchwalając plan gmina realizuje uprawnienie określone w doktrynie jako jej władztwo planistyczne, polegające na samodzielnym ustaleniu przeznaczenia terenu oraz sposobów jego zagospodarowania. Zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wpływają na sposób wykonywania prawa własności, a gmina ma możliwość planowania przestrzeni publicznej niezależnie od istniejących stosunków własnościowych. Jednocześnie stanowiąc o ograniczeniach w sposobie wykonywania prawa własności, plan winien stanowić o tym w sposób czytelny i budzący jak najmniej wątpliwości interpretacyjnych. Jeżeli tego nie czyni, budząc wątpliwości zasadniczej natury co do przeznaczenia terenu, to może stanowić zagrożenie dla standardów demokratycznego państwa, powielając wątpliwości na etapie rozstrzygnięć indywidualnych. W konsekwencji taki plan to prosta droga do niekończących się sporów interpretacyjnych, przy czym nie chodzi tu o "zwykłe" wątpliwości interpretacyjne pojedynczych norm prawnych, poddające się wykładni, ale takie, które dotyczą kluczowych kwestii, jak przeznaczenie terenu (por. wyrok NSA z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn.. akt II OSK 1854/04). Nie ma zatem w planie miejscowym miejsca na dalekie domysły co do tego, na jaki cel poszczególne nieruchomości zostały przeznaczone. Zdaniem Wojewody powyższych warunków nie spełni wspomniana uchwala w zaskarżonej części. Jedną ze zmian powiększono granicę strefy XI o część strefy XV (§ 2 pkt 4 uchwały) i wykreślono z tekstu planu symbol terenu 2 ZP, KX w § 12 ust. 242 uchwały (§ 2 pkt 17 ppkt 1 uchwały). W efekcie w strefie XV pozostał obszar znajdujący się pomiędzy terenem o symbolu 22 KS i drogą o symbolu 021 KD (załącznik" Nr 3 do uchwały) dla którego w części tekstowej nie ustalono ani przeznaczenia, ani zasad zagospodarowania terenu. Wojewoda zaznaczył, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta Ł. przyjętym uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] kwestionowany obszar, znajdujący się pomiędzy terenem o symbolu 22 KS i drogą o symbolu 021 KD, położony był w strefie XV (park miejski), w terenie oznaczonym symbolem 2 ZP, KX, oznaczającym według § 12 pkt 242 uchwały zieleń publiczną z ciągiem spacerowym o szerokości 4m i wydzieloną ścieżką rowerową o szerokości 2m, łączących zespół rekreacyjny w dolinie rzeki Świnki z parkiem miejskim i dalej parkiem leśnym oraz doliną rzeki Wieprz. Szerokość ciągu pieszego wyznaczono na 4 m, natomiast ścieżki rowerowej na 2 m. Jak stanowi § 9 ust. 2 pkt 3 ww. uchwały, wyznacza się "Obszar Tras Komunikacyjnych" oznaczony symbolem "K" z podstawowym przeznaczeniem gruntów pod ciągi dla komunikacji pieszej i rowerowej - KX. W ocenie Wojewody kwestionowany teren, znajdujący się na załączniku graficznym Nr 3 do uchwały, nie jest oznaczony żadnym wyróżniającym go od innych terenów symbolem (literowym, liczbowym), co znacznie utrudnia jego identyfikację i pozostaje w sprzeczności ż obowiązującym w dacie podejmowania uchwały § 8 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie dokumentów stosowanych w pracach planistycznych oraz wymaganych przy ustalaniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu (Dz. U. z 2002 r., Nr 1, poz. 12). Przepis ten stanowił, iż na rysunku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zamieszcza się objaśnienia oznaczeń i symboli literowych i cyfrowych użytych stosownie do przedmiotu planu. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, składający się z części tekstowej i graficznej (rysunku planu) powinien być spójny, a pełny obraz rozwiązań planistycznych tj. w szczególności przeznaczenie poszczególnych obszarów na terenie objętym planem daje właśnie łączne odczytanie części tekstowej i graficznej. Brak stosownego oznaczenia sprawia, iż przeznaczenie tego terenu jest niemożliwe do ustalenia i zidentyfikowania. W przekonaniu skarżącego brak ustaleń i określenia zasad zagospodarowania terenu na określonej części aktu planistycznego stanowi istotne naruszenie prawa, co może powodować poważne problemy na etapie stosowania planu miejscowego związane chociażby z wydawaniem pozwoleń na budowę na tym terenie. Potwierdzeniem tego są wpływające skargi dotyczące opisanego obszaru, związane z wątpliwościami w zakresie przeznaczenia tego terenu i sposobu jego zagospodarowania. Trudności w odczytaniu przeznaczenia danego terenu w akcie planistycznym powodują, iż potencjalny inwestor nie jest w stanie określić zagospodarowania danego terenu co prowadzić może w rezultacie do licznych konfliktów przestrzennych związanych z możliwością użytkowania tego terenu.