Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygn. II SA/Wa 1976/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula - Dąbrowska (spraw.), Sędziowie WSA Maria Werpachowska, Danuta Kania, Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany czas wolny od pracy - oddala skargę -

Uzasadnienie

Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] , na podstawie art. 138 §1 pkt 1 i art 127 § 2 K.p.a., utrzymał w mocy decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2013 r. nr [...], którą to decyzją odmówiono M.K. przyznania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany czas wolny od służby.

Jako podstawę materialnoprawną odmowy organ wskazał art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji. Wyjaśnił, że stosownie do art. 114 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, policjant zwalniany ze służby otrzymuje ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany czas wolny od służby przyznany na podstawie art. 33 ust. 3, nie więcej niż za ostatnie 3 lata kalendarzowe. Stwierdził, że zgodnie z art. 33 ust. 3 i ust. 2, za czas służby przekraczający normę (40 godzin tygodniowo) policjantowi udziela się czasu wolnego od służby w tym samym wymiarze albo może być mu przyznana rekompensata pieniężna, o której mowa w art. 13 ust. 4a pkt 1 ustawy o Policji.

Organ podał, że M.K. raportem z dnia [...] 2009 r. zwrócił się o rozliczenie nadgodzin, wskazując orientacyjnie 1.166 godzin za okres od września 2006 r. do lutego 2009 r.

Wskazał, że przedmiotowa sprawa była rozpoznawana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dwukrotnie.

Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2010 r. sygn. akt II SA/Wa 290/10 Sąd stwierdził nieważność decyzji organu II instancji oraz uchylił decyzję organu I instancji.

Sąd wskazał, że organ II instancji był niewłaściwy do rozpatrzenia odwołania, a zatem decyzja wydana została z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 1 K.p.a. Uchylając decyzję organu I instancji Sąd stwierdził, iż organ nie ustalił, czy była prowadzona ewidencja czasu służby M.K., czy godziny nadliczbowe do dnia rozwiązania stosunku służbowego zrekompensowane zostały czasem wolnym od służby.