Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. II SA/Po 20/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak Sędziowie Sędzia WSA Elwira Brychy (spr.) Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Protokolant St. sekretarz sąd. Joanna Wieczorkiewicz-Skoczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014 r. sprawy ze skarg Spółki A z siedzibą w K. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2013 r. Nr [...], Nr [...], Nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych I. uchyla zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje Prezydenta Miasta z dnia [...] lutego 2013 r. Nr [...] dotyczące sprzedaży napojów alkoholowych zawierających odpowiednio: powyżej 18 % alkoholu, powyżej 4,5 % do 18 % i zawierających do 4,5 % alkoholu oraz piwa, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej Spółki kwotę [...] zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. określa, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane.

Uzasadnienie

II SA/Po 20/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...].02.2013 r. nr [...]r. Prezydent Miasta cofnął zezwolenia z dnia [...].05.2012 r. na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających do 4,5 % alkoholu oraz piwa w sklepie pod adresem : P. ul. M., które należy do sieci sklepów prowadzonych przez Spółkę A. W tym samym dniu i pod tym samym numerem Prezydent wydał jeszcze decyzje cofające sprzedaż alkoholu powyżej 18 % alkoholu i decyzję cofająca sprzedaż alkoholu do 18 % alkoholu.

Powodem cofnięcia zezwolenia na sprzedaż alkoholu była sprzedaż alkoholu osobie nietrzeźwej.

Od powyższych trzech decyzji Prezydenta firma Spółka A złożyła odwołanie z wnioskiem o uchylenie zaskarżonych decyzji lub umorzenie postępowania. Odwołujący argumentuje, że skoro Policja umorzyła dochodzenie w sprawie postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2012 r. przeciwko sprzedawczyni sklepu w sprawie sprzedaży alkoholu osobie nietrzeźwej, organ nie ma podstaw do cofnięcia zezwolenia. Ponadto podnosi, że sprzedawczyni nie miała takich możliwości jak Policja w zaobserwowaniu zachowania klienta, któremu sprzedawała alkohol. Również zarzuca, iż organ oparł swoje uzasadnienie na błędnych faktach, na podstawie zeznań klientki i policjantów, przez co naruszył przepisy prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 18 ust. 10 pkt 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.