Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 stycznia 2014 r., sygn. II SA/Wr 751/13

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Anna Siedlecka Sędzia WSA - Ireneusz Dukiel Sędzia NSA - Andrzej Wawrzyniak (sprawozdawca) Protokolant starszy sekretarz sądowy - Magda Minkisiewicz po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi M.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...], podjętą na podstawie art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 w związku z art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.) oraz art. 104 kpa, Prezydenta W. ustalił na rzecz P.C. Sp. z o.o. Sp.k warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym, z dopuszczeniem usług w części parteru, wraz z niezbędnymi urządzeniami infrastruktury technicznej, przewidzianej do realizacji we W. przy ul. [...], na działce nr 41/2, AM - 14, obręb G..

Odwołanie od tej decyzji złożył M.K., zarzucając zaskarżonej decyzji nieprecyzyjne ustalenie cech, wskaźników i parametrów dla wnioskowanego zamierzenia. W jego ocenie, rozstrzygnięcie narusza § 5, § 6, § 7, § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie. Ponadto, zdaniem skarżącego, naruszono przepisy proceduralne, tj. art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 80 kpa, poprzez dokonanie rozstrzygnięcia w sprawie z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i brak rozpoznania materiału dowodowego w sposób wnikliwy, prawidłowy i wyczerpujący, przy jednoczesnym uwzględnieniu słusznego interesu obu stron postępowania. Uszczegóławiając zarzuty odwołania, strona podniosła, że ustalony dla inwestycji wskaźnik powierzchni zabudowy (0,35) znacznie przekracza średnią wartość tego parametru występującą na obszarze analizowanym (0,26), jednak organ nie uzasadnił w sposób wystarczający takiego ustalenia decyzji. Zdaniem odwołującego, wykorzystanie przez inwestora w sposób maksymalny tak ustalonego wskaźnika zabudowy spowoduje znaczne zacienienie sąsiedniego budynku mieszkalnego, położonego przy ul. [...], w związku z czym mieszkania znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie z planowaną inwestycją stracą znacznie na użytkowności, a co za tym idzie, także na wartości. Ustalenie omawianego wskaźnika na takim poziomie spowoduje także naruszenie § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w zakresie odległości pomiędzy budynkami. W zaskarżonej decyzji organ odstąpił ponadto od wyznaczenia szerokości elewacji frontowej na podstawie średniej wartości tego parametru ustalonej w wyniku analizy zabudowy obszaru analizowanego, uzasadniając rozstrzygnięcie jedynie niespowodowaniem dysharmonii w obszarze analizowanym. W ocenie skarżącego, wszystkie parametry powinny być określone ściśle, w sposób jednoznaczny, tymczasem w decyzji ustalono je w sposób "od 0 do", co budzi wątpliwości, a ponadto nie znalazło żadnego uzasadnienia w treści decyzji.