Wyrok WSA w Krakowie z dnia 4 października 2013 r., sygn. II SA/Kr 779/13

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Sędziowie : Sędzia WSA Jacek Bursa Sędzia WSA Mirosław Bator Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2013 r. sprawy ze skargi A.C. na uchwałę Rady Miejskiej w Tarnowie z dnia 11 września 2008 r., nr XXV/363/2008 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego w Tarnowie w dzielnicach Zbylitowska Góra i Koszyce skargę oddala.

Uzasadnienie

W dniu 11 września 2008 r. Rada Miejska w Tarnowie podjęła uchwałę Nr XXV/363/2008 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego w Tarnowie w dzielnicach Zbylitowska Góra i Koszyce (Dz. Urz. Woj. Małop. Nr 645, poz. 4403), która później została zmieniona uchwałą Nr XL/567/2009 Rady Miejskiej w Tarnowie z dnia 22 października 2009 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego w Tarnowie w dzielnicach Zbylitowska Góra i Koszyce (Dz. Urz. Woj. Małop. Nr 716, poz. 5443).

W dniu 10 maja 2013 r. (data nadania) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem organu, A.C. złożył skargę na uchwałę Nr XXV/363/2008 Rady Miejskiej w Tarnowie z dnia 11 września 2008 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego w Tarnowie w dzielnicach Zbylitowska Góra i Koszyce.

Wniesienie skargi zostało poprzedzone bezskutecznym wezwaniem z dnia 12 marca 2013 r. Rady Miejskiej w Tarnowie do usunięcia naruszenia prawa. Wezwanie zostało doręczone organowi w dniu 14 marca 2013 r. Organ nie ustosunkował się do tego wezwania.

Zakwestionowane uchwale zarzucono naruszenie:

- art. 140 Kodeksu cywilnego w związku z art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, przez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że zaskarżona uchwała nie narusza objętego konstytucyjną ochroną prawa własności, a w konsekwencji nie ogranicza prawa skarżącego do dysponowania i zagospodarowania nieruchomości;