Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 28 maja 2013 r., sygn. II SA/Ol 356/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2013r. sprawy ze skargi M. Ch. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu "[...]" Wójt Gminy "[...]" wszczął na wniosek Starosty "[...]", postępowanie administracyjne w sprawie wymeldowania M. C. z miejsca pobytu stałego w lokalu nr "[...]" przy "[...]" w "[...]".

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", Wójt Gminy "[...]" orzekł o wymeldowaniu M. C. z miejsca pobytu stałego w lokalu przy "[...]" w "[...]". Argumentował, iż materiał dowodowy przedmiotowej sprawy wykazał, że M. C. opuścił miejsce pobytu stałego, a opuszczenie lokalu spełnia przesłanki wymeldowania zawarte w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Podkreślił, że zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma za zadanie potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu.

W odwołaniu od powyższej decyzji M. C. zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 2 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych poprzez niewłaściwe uznanie, że opuszczenie lokalu miało dobrowolny charakter oraz naruszenie przepisów postępowania, poprzez brak możliwości uczestnictwa w przesłuchaniu świadka K. C., a także tendencyjne prowadzenie postępowania, nie ustalające przyczyn przymusowego wyprowadzenia się głównego najemcy z lokalu mieszkalnego. Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie o odmowie wymeldowania albo przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Po rozpatrzeniu odwołania, Wojewoda decyzją z dnia "[...]’, Nr "[...]", działając na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako: k.p.a.) oraz art. 50 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podniósł, iż z dokonanych w toku postępowania administracyjnego przez organ pierwszej instancji ustaleń bezspornie wynika, iż M. C. opuścił sporny lokal w "[...]" i obecnie w nim nie przebywa, czego zresztą nie kwestionuje. Z treści wyjaśnień M. C. wynika jednoznacznie, że opuścił on miejsce pobytu stałego. Jako przyczynę opuszczenia miejsca zamieszkania wskazał rozwód i wymianę zamków w drzwiach przez byłą żonę, która nie wpuszcza go do mieszkania oraz nie udostępniła mu nowych kluczy. W momencie opuszczania mieszkania zabrał niezbędne rzeczy osobiste, a wszystkie przedmioty zakupione podczas trwania małżeństwa pozostawił w mieszkaniu. Nie ma możliwości dostania się do mieszkania, ponieważ nie posiada do niego kluczy. Aktualnie wynajmuje stancję, ale bardzo często przebywa w "[...]" na terenie posesji przy budynku lub w szopie, w której pozostawił narzędzia i opony samochodowe. Okoliczność niezamieszkiwania M. C. w lokalu przy "[...]" w "[...]" potwierdziła A. C. wskazując, że jej były mąż nie mieszka w spornym lokalu od połowy "[...]" i nie ma w nim jego rzeczy osobistych. Powyższą okoliczność potwierdziły również córki M. C. oraz oględziny spornego lokalu mieszkalnego. Organ podniósł, iż za dobrowolnością i trwałością opuszczenia przez M. C. dotychczasowego miejsca zamieszkania przemawia fakt skoncentrowania swojego życia w innym miejscu oraz długość okresu, jaki upłynął od momentu opuszczenia miejsca pobytu stałego. Opuszczenie przez skarżącego miejsca zameldowania na pobyt stały miało charakter dobrowolny w rozumieniu przepisów ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, ponieważ za taki przyjmuje się sytuację, gdy strona opuszcza miejsce zameldowania na skutek konfliktu rodzinnego nie podejmując przy tym działań mających na celu powrót do dotychczasowego mieszkania. Wskazał, że od momentu opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego, aż do zakończenia postępowania administracyjnego, a więc przez ponad "[...]", M. C. nie podjął żadnych środków prawnych, których celem byłaby ochrona utraconego posiadania. Sam zamiar powrotu do lokalu jaki deklaruje skarżący nie jest wystarczającą przesłanką do utrzymywania zameldowania. Jeżeli, więc nastąpiło opuszczenie lokalu, a w ślad za tym opuszczeniem nie został wypełniony obowiązek wymeldowania się, to ustawowym obowiązkiem organu gminy prowadzącego ewidencję ludności było wydanie decyzji orzekającej o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego z przedmiotowego lokalu w oparciu o przepis art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Konkludując organ odwoławczy podniósł, iż w sytuacji, gdy osoba faktycznie nie mieszka w miejscu zameldowania już od dłuższego czasu i nie koncentruje w nim swoich spraw życiowych, odmowa wymeldowania stałaby się utrzymywaniem fikcji, naruszającej sens i wiarygodność ewidencji ludności.