Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 8 maja 2013 r., sygn. I SA/Gl 587/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędziowie WSA Bożena Miliczek-Ciszewska (spr.), Bożena Pindel, Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2013 r. sprawy ze skargi J.W. i Z. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.

Uzasadnienie

J. W. i Z. K., zwani dalej "stronami" lub odpowiednio "podatniczką" i "podatnikiem", wnieśli skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. nr [...]z dnia [...]r. utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. nr [...] z dnia [...]r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. nr [...] z dnia [...]r. w sprawie określenia stronom wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. w kwocie [...] zł. Decyzja została wydana na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 248 § 2 pkt 1 oraz art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tj.: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), określanej dalej skrótem "O.p.".

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z., zwany dalej "organem pierwszej instancji", decyzją nr [...] z dnia [...]r. określił stronom wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. w kwocie [...]zł. W postępowaniu zakończonym tą decyzją zakwestionował rzetelność ksiąg podatkowych i określił podstawę opodatkowania w drodze oszacowania. Wskazana decyzja jest decyzją ostateczną.

W dniu 18 listopada 2011 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w K., zwanego dalej "organem wyższego stopnia", wpłynął wniosek stron o stwierdzenie nieważności tej decyzji, ponieważ - zdaniem stron - decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Uzasadniając wniosek strony wskazały, że w sprawie podatkowej zakończonej tą decyzją organ pierwszej instancji zakwestionował rzetelność ich ksiąg podatkowych, nie sporządzając jednakże protokołu z badania ksiąg. Ponieważ odrzucenie księgi jako dowodu wymaga obalenia domniemania jej zgodności z prawdą, a ciężar obalenia tego domniemania spoczywa na organie podatkowym, organ miał obowiązek sporządzić protokół z badania ksiąg. Niedopełnienie powyższej procedury powoduje istotną wadliwość postępowania podatkowego. Do momentu obalenia rzetelności księgi, księgi te korzystają z domniemania prawdziwości. Strony wywiodły, że ponieważ organ pierwszej instancji nie podważył mocy dowodowej ich księgi podatkowej, to nie mógł skutecznie kwestionować prawdziwości uwidocznionych w niej przychodów i rozchodów, a księga korzysta nadal z domniemania prawdziwości. Z tego względu decyzja organu pierwszej instancji wydana bez przeprowadzenia opisanej procedury, z pominięciem obowiązku wynikającego z art. 193 § 6 O.p., jest dotknięta rażącym naruszeniem prawa.