Wyrok WSA w Opolu z dnia 27 lutego 2013 r., sygn. II SA/Op 572/12

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Łozowska - spr. Sędziowie Sędzia NSA Gerard Czech Sędzia WSA Marta Wojciechowska Protokolant st. inspektor sądowy Iwona Bergiel po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 lutego 2013 r. sprawy ze skargi K. B. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 16 października 2012 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie rozbiórki ogrodzenia I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana, III. zasądza od Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu na rzecz skarżącej K. B. kwotę 500,00 zł (pięćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest decyzja Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia 16 października 2012 r. nr [...], którą działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm. - zwanej dalej K.p.a.) uchylono w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie nyskim z dnia 17 sierpnia 2009 r., nr [...] i umorzono postępowanie organu I instancji.

Z analizy akt sprawy wynika, że w wyniku zgłoszenia skarżącej organ I instancji, po przeprowadzeniu w dniu 28 maja 2007 r. oględzin ogrodzenia wybudowanego przez B. S., wszczął w dniu 18 czerwca 2007 r. postępowanie w sprawie, a następnie decyzją z 7 sierpnia 2007 r. umorzył to postępowanie z uwagi na jego bezprzedmiotowość. W uzasadnieniu wskazał, że wprawdzie w wyniku oględzin ustalono, że B. S. wykonała w granicy z posesją K. B. ogrodzenie, którego wysokość wynosiła od strony inwestora od 190 do 233 cm, a od strony skarżącej od 208 do 275 cm, ale równocześnie B. S. zobowiązała się, że dokona rozbiórki przęseł, które przekraczają wysokość 221 cm, liczoną od jej strony posesji. Tym samym - zdaniem organu - zrezygnowała z możliwości legalizacji istniejącego ogrodzenia. O wykonaniu zobowiązania poinformowała organ z zachowaniem wyznaczonego terminu. Stan taki w ocenie organu spowodował bezprzedmiotowość postępowania, tym bardziej, że przy budowie nie zostały naruszone wymogi wynikające z par. 41 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny podlegać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690).