Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2012 r., sygn. IV SA/Po 237/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Geremek Sędziowie WSA Ewa Kręcichwost - Durchowska (spr.) WSA Izabela Bąk-Marciniak Protokolant st.sekr.sąd. Agata Tyll-Szeligowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi E. P., J. P., I. R., U.D. i W. D. na uchwałę Rady Miasta P. z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...]grudnia 2010 r. E. P., J. P., I. R., U. D.i W. D. wnieśli skargę na uchwałę Rady Miasta P. z dnia [...] października 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w P. dla terenu położonego w centrum miasta w rejonie ulic: K., P., S. - etap B. (Dz. Urz. Woj. Wielk. z [...]). Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 17 pkt 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 października 2010 r.,

- art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,

- art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,

- § 2 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, (Dz. U. Nr 120, poz. 826 - zwanego dalej rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r.).

Wskazując na powyższe uchybienia skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnieśli m.in., iż swojego interesu prawnego w kwestionowaniu przedmiotowej uchwały upatrują w fakcie, że są oni właścicielami nieruchomości (ul. S. w P.) położonych bezpośrednio przy terenie objętym przedmiotowym planem zagospodarowania przestrzennego. Plan zagospodarowania przestrzennego między innymi ustanowił przeznaczenie terenów dla celów rekreacyjno-wypoczynkowych (US). Rada Miasta w § 12 uchwały ustaliła szczegółowe parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania przestrzennego na terenie oznaczonym jako US, dopuszczając między innymi lokalizację budynków, kortów tenisowych i trybun związanych z obiektami sportu i rekreacji (§12 pkt 1 a). Skarżący podnieśli, iż uchwała dopuszcza lokalizację plenerowych urządzeń sportowo-rekreacyjnych, boisk sportowych i urządzeń do gier, urządzeń służących utrzymaniu porządku, placów zabaw, małej architektury, scen do występów plenerowych, ścian wspinaczkowych, tablic z wynikami, placów zabaw, pomników, przekryć kortów tenisowych o wysokości nie większej niż 11,0 m (§ 12 pkt 2 lit. g, h). W ocenie skarżących, nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że takie przeznaczenie terenu w planie zagospodarowania przestrzennego będzie oddziaływało na prawo właścicieli, mieszkających bezpośrednio przy tymże terenie. Podkreślono, że korzystanie z terenu rekreacyjno-sportowego w formie, jaką dopuszcza plan zagospodarowania przestrzennego, w świetle zasad doświadczenia życiowego, będzie powodowało zwiększenie uciążliwości w korzystaniu przez skarżących z ich nieruchomości. W dalszej kolejności podniesiono, że wspomniane pogorszenie sytuacji prawnej skarżących będzie związane ze znacznym hałasem spowodowanym przez masowe korzystanie z obiektów sportowych położonych na tym terenie, kibiców zasiadujących na trybunach, zwiększonym ruchem samochodowym, a co za tym idzie również zwiększonym zanieczyszczeniem powietrza. W ocenie skarżących, takie przeznaczenie terenu (US) będzie skutkowało oddziaływaniem na nieruchomości skarżących, które określa się jako immisje (art. 144 k.c). Nadto, jak zauważono, korzystanie z terenu US będzie z pewnością powodowało powstanie wstrząsów, fal elektromagnetycznych (doping kibiców), przenikanie różnych pyłów, nieprzyjemnych zapachów. W konsekwencji, w ocenie skarżących, powstaną również immisje niematerialne, które oddziałują na psychikę właściciela, w szczególności na jego poczucie spokojnego korzystania z nieruchomości, w szczególności prawa do niezakłóconego hałasem wypoczynku, do bezpiecznego korzystania z nieruchomości, czy wreszcie na poczucie jego estetyki. Wszystkie te okoliczności powodują zakłócenie normalnego korzystania z prawa własności zgodnie ze społecznym przeznaczeniem tegoż prawa, przy uwzględnieniu funkcji mieszkalnej nieruchomości, co gwarantuje skarżącym art. 6 ust. 2 ustawy, art. 140 k.c, art. 144 k.c, a także art. 64 ust. 1, 2 Konstytucji RP.