Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. IV SA/Wa 1077/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Otylia Wierzbicka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Sędzia WSA Marian Wolanin, Protokolant ref. staż. Marek Bereziński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia M. z siedzibą w W. oraz M. B. i T. B. , A. Z. i T. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy -oddala skargi

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] maja 2011 r. po rozpatrzeniu odwołania M. B., T. B., Z. K., A. Z., T. Z. oraz Stowarzyszenia M. od decyzji Prezydenta W. z dnia [...] listopada 2010 r. ustalającej warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku biurowo - mieszkalnego z garażem podziemnym, wjazdami oraz zagospodarowaniem terenu w miejscu przewidzianego do rozbiórki budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ew. [...] i części działki nr [...] w obrębie [...] przy ul. [...] na terenie Dzielnicy [...] - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W odwołaniach jak wskazało SKO odwołujący się podnosili, że organ pierwszej instancji wadliwie określił wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej, funkcję terenu jak również wadliwie ustalił stan faktyczny sprawy, przez co naruszył przepisy postępowania, tj. art. 7, 9, 10, 12 kpa.

W uzasadnieniu decyzji SKO podniosło następujące okoliczności faktyczne i prawne.

Decyzja o warunkach zabudowy nie jest aktem prawa lokalnego i jest wydawana na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) na wniosek inwestora, który określa zakres planowanej inwestycji i jest zobowiązany do podania elementów dotyczących planowanej inwestycji jakich wymagają przepisy prawa. Na podstawie analizy terenu organ przesądza o możliwości realizacji danej inwestycji bądź też o odmowie wydania decyzji o warunkach zabudowy. Art. 53 ust. 3 cytowanej ustawy zobowiązuje organ do przeprowadzenia analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji a także analizy funkcji i cech zabudowy i zagospodarowania terenu. Oznacza to konieczność wskazania w analizie funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu wszystkich działek znajdujących się w obszarze analizowanym i odniesienia wyników analizy do charakteru projektowanej inwestycji. Analiza musi uwzględniać definicję zabudowy i zagospodarowania terenu jak również definicję cech zabudowy i zagospodarowania terenu zawarte w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588). W ocenie SKO organ pierwszej instancji dokonał niezbędnych uzgodnień i prawidłowo wyznaczył obszar analizowany i dokonał analizy. Wyniki analizy wykazały, że projektowana inwestycja nie jest sprzeczna z funkcją analizowanego obszaru. Nie jest również sprzeczna z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego W. choć Studium nie jest aktem prawa miejscowego i jego ustalenia nie wiążą organów. Nie podzielił też zarzutu o wadliwości ustalenia wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej. Podniósł, że brak jest możliwości faktycznego wyliczenia powierzchni biologicznie czynnej dla każdej działki położonej w obszarze analizowanym, zatem organ pierwszej instancji zasadnie odniósł się do wartości określonych w Studium co w sposób logiczny i przekonywujący zostało umotywowane z powołaniem się na aktualne orzecznictwo sądowe.