Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2011 r., sygn. II SA/Wr 519/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie Sędzia WSA Olga Białek Sędzia NSA Halina Kremis - spr. Protokolant asystent sędziego Malwina Jaworska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 listopada 2011 r. sprawy ze skargi M. R. na uchwałę Rady Gminy M. z dnia 30 kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zachodniej części obrębu W. dla jednostki urbanistycznej A oddala skargę.

Uzasadnienie

M. R. wniósł skargę na uchwałę Rady Gminy M. z dnia 30 kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie ustanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zachodniej części obrębu W.

Rada Gminy M. uchwałą z dnia 27 maja 2011 r. nr [...] nie uwzględniła wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

Zaskarżanej uchwale zarzucił naruszenie art. 11 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez niezachowanie procedury informowania mieszkańców miejscowości, której dotyczy uchwała o do sporządzania studium, w szczególności przez nie obwieszczenie w sposób przyjęty w danej miejscowości o tym fakcie, ponieważ brak było takiej w miejscowości W. w sytuacji, gdy ustawa nakłada obowiązek ogłaszania w trojaki sposób - w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium i w konsekwencji pozbawienie skarżącego prawa do składania swoich uwag do projektu studium, co z uwagi na strukturalną budowę procesu planowania przestrzennego w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pozbawiło go do jakiegokolwiek wpływu czy choćby prawa do wyrażenia swojego sprzeciwu na ukształtowanie sposobu wykonywania jego prawa własności; art. 17 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez brak ustosunkowania czy wręcz zlekceważenie pisemnych uwag skarżącego do projektu planu zagospodarowania terenu pominięcie w sytuacji, gdy ustawa nakłada obowiązek rozpatrzenia tych uwag; art. 1 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez nie uwzględnienie w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prawa własności skarżącego, a w konsekwencji naruszenie zasady zrównoważonego rozwoju przy opracowywaniu planu miejscowego przez nie wyważenie przez organ wartości podlegających konstytucyjnej zasadzie ochrony prawa własności i wybór takich rozwiązań, by z jednej strony uwzględniały konieczność ochrony interesu ogółu społeczeństwa, a z drugiej ważnego indywidualnego interesu, w szczególności przez wprowadzenie funkcji danego terenu kolidującej z funkcją dominującą.