Wyrok WSA w Łodzi z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. III SA/Łd 947/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Furmanek (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2011r. sprawy ze skargi A.M. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej - uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] r. o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej w postaci: zatrucia ostre albo przewlekłe lub ich następstwa wywołane przez substancje chemiczne, wymienionej w poz. 1 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. nr 105, poz. 869) u A. M.

W uzasadnieniu organ administracji podniósł, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia 14 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Łd 243/10 uchylił decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] r. utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] r. Zarzuty jakie sąd postawił obu decyzjom dotyczyły opinii jednostek medycznych orzekających w sprawach chorób zawodowych, bowiem organy obu instancji swoje decyzje wydały w oparciu o orzeczenie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. z dnia [...]r. nr [...] oraz o orzeczenie Instytutu Medycyny Pracy w Ł. z dnia [...]r. nr [...], z których treści wynikało, że występujące schorzenia u A. M. nie mają związku z narażeniem zawodowym. Sąd uznał orzeczenia za niewystarczające, ponieważ ich lakoniczność i brak uzasadnienia nie pozwalają ocenić, czy wydane na podstawie tych orzeczeń decyzje są zgodne z prawem. Jednocześnie w uzasadnieniu powołanego wyroku sąd wskazał, co jednostki orzecznicze powinny uzupełnić i w jakim zakresie, aby ich orzeczenia spełniły wymogi opinii biegłego i mogły stanowić podstawę stwierdzenia bądź odmowy stwierdzenia istnienia choroby zawodowej u A. M. W odniesieniu do orzeczenia Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. nr [...] Sąd postawił zarzuty, iż stwierdzenie, że rozpoznana u A. M. mielopatia szyjna oraz przewlekła autoimmunologiczna polineuropatia demielinizacyjna z blokiem przewodzenia nie jest schorzeniem pozostającym w związku z narażeniem zawodowym, nie ma jakiegokolwiek umotywowania takiego stanowiska. Nie wyjaśniono, czy polineuropatia może być uznana za następstwo zatrucia środkami chemicznymi, a jeżeli nie to dlaczego i w takim razie, co mogło być przyczyną powstania takiej choroby. Nie zostało w ogóle wyjaśnione, czy powodem nieuznania stwierdzonej polineuropatii za chorobę zawodową jest fakt. że określono to schorzenie jako "autoimmunologiczne" czy też jako "demielinizacyjne" i dlaczego polineuropatia o takich cechach nie może mieć związku z pracą w narażeniu na kontakt z substancjami chemicznymi. Orzeczeniu Instytutu Medycyny Pracy w Ł. nr [...] postawiono zarzuty, że rozpoznano w nim u skarżącego "polineuropatię pod postacią zespołu mieszanego ruchowo - czuciowego i charakterze zmian elektrofizjologicznych typu uszkodzenia demielinizacyjnego", ale jednocześnie brak jest wyjaśnienia, czy wskazany rodzaj polineuropatii jest tożsamy z "przewlekłą autoimmunologiczną polineuropatią demielinizacyjną z blokiem przewodzenia" rozpoznaną przez medyczną jednostkę orzeczniczą pierwszego stopnia, czy też jest to inny rodzaj polineuroaptii oraz, dlaczego tylko polineuropatia typu aksonalnego może być uznana za następstwo zatruć związkami chemicznymi, w tym związkami fosforoorganicznymi.