Wyrok WSA w Krakowie z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. II SA/Kr 223/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Aldona Gąsecka-Duda Protokolant: Maciej Żelazny po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2011 r. sprawy ze skargi J. H. na uchwałę Rady Miejskiej w Suchej Beskidzkiej z dnia 30 kwietnia 2010 r. nr XXXIX/253/10 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Sucha Beskidzka skargę oddala.

Uzasadnienie

Rada Miejska w Suchej Beskidzkiej w dniu 30 kwietnia 2010 r. podjęła uchwałę Nr XXXIX/253/10 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Sucha Beskidzka.

J. H. w dniu 11 stycznia 2011 r. wniósł za pośrednictwem Rady Miejskiej w Suchej Beskidzkiej skargę na przedmiotową uchwałę Rady Miejskiej w Suchej Beskidzkiej z dnia 30 kwietnia 2010 r., Nr XXXIX/253/10 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Sucha Beskidzka w części obejmującej wydzielenie linią ciągłą i oznaczenie symbolem: [...] (teren dróg publicznych) fragmentów nieruchomości położonych przy ul. [...] w S., oznaczonych nr ew. "1" i "2", stanowiących własność skarżącego.

Skarga została poprzedzona bezskutecznym wezwaniem Rady Miejskiej w Suchej Beskidzkiej do usunięcia naruszenia interesu prawnego opisaną wyżej uchwałą w dniu 18 listopada 2010 r.

J. H. wniósł o stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w zaskarżonej części oraz zmianę omawianego wyżej zapisu w ten sposób, iż wydzielony linią ciągłą i oznaczony symbolem: [...] zostanie jedynie obszar w granicach działki ew. nr "3", stanowiącej własność Gminy Sucha Beskidzka.

Skarżący wniósł również o obciążenie kosztami postępowania Gminy Sucha Beskidzka.

W uzasadnieniu skargi J. H. podniósł, iż zaskarżona uchwała narusza szereg jego praw począwszy od Konstytucji, poprzez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawy o drogach publicznych, a zwłaszcza narusza zasadę pewności prawa i prawidłowej legislacji, zasadę ochrony prawa własności, ogranicza możliwość prowadzenia prawidłowej gospodarki na nieruchomościach skarżącego, w sposób nieuprawniony rozszerza zakres pojęcia "interesu publicznego" w odniesieniu do nieruchomości skarżącego.