Wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 marca 2011 r., sygn. II SA/Łd 123/11

Dnia 29 marca 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jolanta Rosińska Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Protokolant asystent sędziego Jarosław Moraczewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2011 roku sprawy ze skargi J. C. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] r. J. C. wystąpił do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o przyznanie świadczenia określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Do wniosku załączył opinię Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę, kserokopię dowodu osobistego oraz dokumenty potwierdzające deportację i represje. Skarżący podniósł, że w okresie od 1 stycznia 1943 r. do 30 grudnia 1944 r. był zmuszany do wykonywania pracy na rzecz III Rzeszy, w gospodarstwie rolnym położonym w miejscowości P. pow. W., należącym do obywatela niemieckiego.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działając na podstawie art. 2 pkt 4 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich i z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. K 49/07, odmówił J. C. uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w w/w ustawie. W uzasadnieniu organ podniósł, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy świadczy o tym, że strona w okresie okupacji wykonywała pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania. W ocenie organu, praca ta nie przybrała zatem szczególnie dotkliwej formy, o której stanowi Trybunał w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r., bowiem nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.